Theo Mertens
Na meer dan tien jaar na de dood van Theo Mertens is het mij gelukt om alle niet commerciële opnames die ik heb terug gevonden te digitaliseren. Bij vele opnames is echter alle uitleg verdwenen.
De opnames staan gegroepeerd volgens stijl of periode.
Biografie
Theo Mertens (Boechout, 10 februari 1932 - Edegem, 31 maart 2003) was een Vlaams trompetvirtuoos en pedagoog.
Mertens maakte kennis met de trompet via de militairen die het café van zijn ouders in Boechout bezochten. Hij studeerde aan het Koninklijk Vlaams Conservatorium in Antwerpen. Op zijn zeventiende was hij bij de oprichting van de Antwerpse Filharmonie.
In 1952 werd hij solist in de Muziekkapel van de Gidsen en later doceerde hij kamermuziek en trompet aan de conservatoria van Antwerpen en Rotterdam.
Toen hij op het Antwerps conservatorium zat, begon hij op bals te spelen, wat in die tijd ongewoon was voor een klassiek geschoold muzikant. Zo had hij samen met de bekende componist Paul Quintens en later ook met Eddy House zijn eigen "Bal"-orkest.
Theo Mertens had ook zijn eigen Koperensemble en het langst bestaande Koperkwintet.
In 1955 behaalde Mertens, samen met de trompettist Maurice André, de Prijs van Genève.
Met zijn broer Albert Mertens had hij en zeer gewaardeerd duo "The Mertens Brothers" waarmee hij menige prijzen won.
In 1963 richtte Theo Mertens de Modern Jazz Brass-band op. Hij speelde swing en dixieland met onder anderen Bert Paige, Tony Foster, Charlie Pauwels en Norman Young.
Theo Mertens bezat een grote instrumentbeheersing en orkesten deden soms een beroep op hem als er een moeilijke trompetpartij diende te worden uitgevoerd, bijvoorbeeld voor de trompetsolo van het Ebony Concerto, dat Igor Stravinski schreef voor de bigband van Benny Goodman. Mertens was volgens de jazzkenner Juul Anthonissen een groot trompettist door zijn intonatie en techniek en zijn meesterschap over een veelheid van muzikale vormen.
Buiten zijn eigen ensembles speelde hij ook 10 jaar lang in het Rotterdams Philharmonisch Orkest , en vele andere ensembles.
Tijdens de Night of the Proms was hij tweemaal als solist te gast.
Op het einde van zijn leven trok hij op met het jonge 31-koppige mambo-ensemble El Tattoo del Tigre, dat opgericht was door zijn zoon Carlo Mertens. Over dat project zei hij in De Standaard: "Je moet feeling hebben. Met de noten te spelen bereik je niets. En muziek mag niet perfect zijn, anders lijkt ze op een computer."
Theo Mertens overleed in 2003 op 71-jarige leeftijd aan een slepende ziekte.
Interview
Opname van een interview in het radioprogramma 'De Lange Mars' gepresenteerd door Fred Brouwers.
Anekdotes Theo Mertens (1932 – 2003)
1937, Theo liep steeds met een tutter rond, tot zijn 5 jaar, toen kreeg hij van een militair die goed bevriend was met Theo’s vader een claroen, en vanaf toen heeft hij zijn tut vervangen door die claroen.
1945, Theo zat toen nog op school, moest hij eens op controle zijn longinhoud laten meten. Dit deden ze door hem te laten blazen in een apparaat. Toen Theo begon te blazen riep de dokter “STOP” je blaast mijn apparaat stuk. Op die school zeiden de leraars ook dat hij best architect kon worden, dat zag hij niet zitten en trok het jaar nadien naar het concervatorium van A’pen.
1945, In Lier in feestzaal “De Valk” moesten Theo, Pa, en ik in een brits uniform spelen voor de Engelse officieren spelen. Op een gegeven moment ging hij naar het toilet en er vroeg iemand van waar hij was, en Theo zei “van Manchester” hij kende geen andere woorden in het engels. De toenmalige Burgemeester (een Engelsman) ging naar onze Pa en vroeg of Theo niet met hem mee kon gaan. Hij zou Theo een fortuin laten verdien, voor Pa Mertens en voor hemzelf.
1946, Op dat concervatorium, toen nog op St Jacobsmarkt. Ging hij elke keer hij daar was bij het zelfde frietkot frietjes halen.
1948, Speelde Theo (16 jaar) samen met zijn vader een concert in zaal “Grüten” op de mechelsesteenweg te A’pen.
Zij woonden toen nog in Lier en reden met de fiets daar naartoe. Ik , met mijn vader op de tandem, Theo met zijn eigen fiets.
Het was een Bal van “ATEA” dat verzorgd werdt door het orkest “The Rhythm Club” dat later door André Coecke werd overgenomen en omgevormd tot het bekende orkest “The Skyliners” Waar Theo ook nog vaak bij gespeeld heeft.
Hij vertolkte toen in korte broek het concerto van Harry James terwijl hij over de tafels liep.
1955, Toen is Porgy & Bess uit America overgekomen, allemaal zwarte Americanen, een zeer uniek gezelschap van zeer hoog niveau, en wie zat daar tussen en speelde “Bess, your are my women now” ? Ja hoor die Theo van bij ons.
1958, Al de grote sterren en dirigenten over heel de wereld kwamen naar hier en wilden met Theo werken, ze stonden in rijen te wachten om met hem te mogen muziseren.
Martha Mertens (Oudste zus van Theo)
---
1965, Theo had net zijn voet gebroken en moest een optreden in Duitsland spelen met “The Mertens Brothers”. Hij werd toen door zijn broer Albert op het podium gereden in een rolstoel en speelde zo het concert.
(Dit gebeurde ook in België met een openluchtconcert, waar Theo , tijdens het concert, werd aangevoerd door een ziekenwagen met loeiende sirene tot vlak voor het podium. (Yvonne))
In de jaren ’70 speelde hij nog zo’n concert op de Luchtbal (Deurne) waar hij over de tafels liep en bij het oversteken van de laatste tafel naar het podium, scheurde hij zijn broek. Ik ben toen om 22h00 alle huizen afgelopen om naald en draad te zoeken zodat ik het tijdens de pauze kon maken. (Yvonne)
Yvonne (Trotse vrouw van Theo)
---
Theo
Als broer van mijn eerste echtgenoot Albert was Theo voor mij in de eerste plaats familie, de grote broer die ik in mijn jeugd nooit heb gehad. Ik heb de kinderen van Theo en Yvonne - Annemieke en Carlo – zien opgroeien en samen hebben we heel mooie momenten beleefd. Als Theo op een zomeravond het vuur aan de barbecue stak was het feest, we konden daarna dan uren gezellig zitten kletsen bij een goed glas wijn. Voor Theo wat dat meestal het startsein om samen met mijn man Paul herinneringen op te halen over hoe het er vroeger in de muzikantenwereld aan toe ging.
Theo was in mijn ogen een rasecht artiest. In de eerste plaats een uiterst begaafde trompettist, niemand kon zoals hij met zoveel goede smaak, gevoeligheid en tegelijkertijd bravoure een melodie interpreteren. Op klassiek vlak kon hij wedijveren met de beste trompettisten in de wereld.
Maar er was ook Theo de entertainer, op een podium voelde hij zich als een vis in het water, faalangst of track waren hem volkomen vreemd. Het viel mij telkens op hoe hij zich in de variété-muziek kon uitleven. Hij kon moeiteloos een programma aan elkaar praten en tegelijkertijd de meest verbluffende solo’s ten gehore brengen, zelfs als improvisator kon hij spectaculair uit de hoek komen.
Theo kwam bij de meeste mensen nogal imposant en eerder stug over. Maar onder de ruwe bolster school een gevoelsmens die vooral in familiekring zijn emoties kwijt kon.
Theo was een echte kindervriend en zijn kleinkinderen hebben hem de laatste jaren van zijn leven ongelooflijk veel vreugde gebracht.
Ik blijf hem mij herinneren als een echte kameraad.
Tonia
---
We zijn halverwege de zeventiger jaren.
Met een twaalftal trompettisten zitten we in een halve cirkel in de les kamermuziek in het Conservatorium van Antwerpen .
Theo gaat de rij af en laat iedereen een C spelen.
"... klinkt als een koffiepot!" " ..te hoog!"
"..en wat is dat voor een aanzet?!"
De vierde kandidaat is al zo zenuwachtig dat hij nog amper weet hoe je een C speelt. Ik zit bijna aan het einde van de rij en naarmate mijn beurt nadert weet ik dat ik me hopeloos belachelijk ga maken.
Hij komt bij mij en...slaagt me over.
De band en het wederzijdse respect is met de jaren alleen maar sterker geworden. Dank je Theo.
Bert Joris
---
“I remember Maestro Theo Mertens as a very talented virtuoso on the trumpet and he certainly deserves this tribute.
We didn’t had the opportunity to work very often together, but I always respected his fine musicianship.”
Toots Thielemans (Jan. 11 2008)
---
Theo,
Theo was mijn muzikale vader, nadat hij overleden was had ik geen zin meer om nog muziek te spleen, net zoals na de dood van mijn eigen vader, ik geen zin meer had om verder t eleven. Het was voor mij niet alleen een hele eer om met deze grote meneer samen te spleen, ook na 25 jaar kreeg ik nog steeds kippevel als ik samen met hem een akkoord kan vormen of samen een melodie uitvoeren.
De laatste maal dat ik hem zag was op een feest, de begroeting was uitbundig, ik voel nog steeds die stevige omarming. Later op de avond is hij vertrokken zonder afscheid te nemen, wat ik zeer raar vond.
Achteraf besef ik natuurlijk dat zijn begroeting zijn afscheid was, ik wist niet wat hij al wist.
Op een keer ging ik naar een solo-optreden van Theo, het was al het 3e of 4e optreden die dag. Ik vroeg hem of hij niet moe was (wijzend naar de lippen). Zijn antwoord was “Ja, mijn voeten beginnen pijn te doen van zo lang te staan”, waarna een brede grijns volgde.
Alex Van Aeken
---
Kleine herinneringen aan Theo
Mijn mooiste herinnering aan Theo is het concert waarop ik hem voor het eerst trompet hoorde spelen. En niet enkel trompet.
Hij blies op een enorme schelp, de restanten van een zeedier, waarvan je niet vermoedde dat er muziek kon uitkomen. Ik geloof dat Theo overal muziek uit kon blazen.
Hij speelde die avond ook op een glazen trompet. De concertzaal werd gevuld met glazen tranen die nu nog in mijn hoofd resoneren. Op het einde mocht ik hem een enorme bos bloemen afgeven. Een klein meisje, apetrots op haar peter.
De meest ontzagwekkende kamer bij Theo en Yvonne thuis was de studeerkamer. Als we op bezoek kwamen, fladderde de muziek door het open raam naar buiten tot aan de voordeur.
Die kamer was een tempel. Theo’s passie nestelde zich warm op je schouders als je binnen kwam. Er was een schare aan trompetten, in alle maten en klanken, tegen de muur opgesteld. Daartussen massa’s partituren, kleine beeldjes en exotische muziekinstrumenten meegebracht van reizen naar verre landen. Soms mocht ik ook eens blazen. Meer dan een valse noot kreeg ik er niet uit maar ik voelde de liefde voor muziek in deze kamer wonen.
Ik herinner me feesten, tuinfeesten. In de prachtige tuin met vijvers die hij zelf had aangelegd. Ik herinner me grandioze barbecues waar je zoveel worst kon eten als je lustte.
Ik herinner me gigantische schotels met zoute pistachenootjes en een stoet wijnglazen… Er werd eindeloos plezier gemaakt en van het leven genoten.
Lieve Theo,
Je zachte blauwe ogen en je gulle lach, je sterke armen waarmee je me omhoog gooide en weer opving, de liefde die we voelden als we elkaar zagen, het plagen en het lachen blijven me voor altijd bij.
Ik mis je maar in mijn dromen kom je nog op bezoek. De herinnering aan jou speelt trompet in mijn hart. Ik weet dat je daar boven een pintje drinkt, de mambo danst, af en toe naar beneden kijkt en ziet dat het goed is.
Tine
---
Theo heb ik gekend onder 8 gedaanten: als trompettist, als leraar, als collega, als kamermuziekcollega, als dirigent, als bandleider, als humorist en als mens.
Laat me maar opsommen:
- De trompettist ontdekte ik als knaap op een LP-opname bij Telefunken, toen een zeer geacht platenmerk. Op deze opname hoorde ik een meester die de toen zeer beroemde Maurice André overtrof in stijlgevoel, toonkwaliteit en natuurlijke muzikaliteit. Ik dacht dus, als eenvoudige Borgerhoutenaar, "ik wist niet dat wij in ons klein landje zo'n straffe gasten hadden". Toen ik enkele jaren later les volgde in de Muziekacademie van Borgerhout, kon ik Theo als leraar leren kennen. Ik beluisterde hem en zijn koperensemble bij de inhuldiging van het orgel in de O.L.Vrouw ter Sneeuw kerk (ex-expo 58). Het zal dus 1959 geweest zijn. Theo speelde met zijn ensemble werk van Gabrieli. Het was toen voor het eerst dat ik Gabrieli hoorde, en zeer onder de indruk kwam van deze prachtige muziek. Misschien heeft het mij geholpen mijn weg te vinden in de oude muziek. Maar Theo speelde ook een concerto voor orgel en koperinstrumenten van Marius Monnikendam. Waaruit zijn speurzin bleek. Ik vond de muziek prachtig en mijn leraar, de organist Jos Lissnijder vond dat ook en dus bestelde ik meteen, bij Donemus. (Voor de niet Latinisten: Donemus betekent wij geven.) Maar de rekening was behoorlijk gespijsd, en de kwaliteit van de druk miserabel. Als mijn geheugen me niet bedriegt, kwam het uit Amsterdam.
- Toen werd ik pianobegeleider in de school in Borgerhout, en mocht ook ik de klas van Theo examen begeleiden. Ik leerde hem kennen als een strenge maar innemende leraar, met muzikaal en pedagogisch inzicht (misschien omdat de cursus pedagogie toen nog niet bestond?) en met grote tolerantie voor mijn taak omdat ik soms orkeststukken in miserabele pianotranscripties moest spelen. -En toen werd ik zelf leraar, eerst in Borgerhout en daarna aan het Conservatorium. In beide instellingen werden we dus collega's en aan die contacten denk ik met nostalgie terug.
- Theo vroeg me inmiddels ook hem te begeleiden, vaak voor bescheiden optredens zoals huwelijksmissen, waarin ik dan orgel speelde, en waar soms ook zijn broer Albert trombone speelde, Albert, ook een bijzonder muzikant en een mooie mens, die ons veel te vroeg ontviel. Tijdens die ontelbare optredens heb ik Theo nooit iets onmuzikaals horen doen.
Hij gaf steeds het beste van zichzelf, 100 % was voor hem het minimum. Wat die huwelijksmissen betreft wil ik toch twee anecdotes vertellen.
Op een dag speelden we weer een huwelijksmis (ik ben helaas vergeten waar), en de pastoor vond dat we te veel muziek maakten (ik bedoel, te lang). U weet allen dat de orgelwind tegenwoordig niet meer "getrapt' wordt, maar dat een electrische ventilator de wind levert. En de zekeringdoos van het orgel hing in de sacristie. De pastoor sloot de electriciteit op het hoogzaal af, en "mijn" wind liet het orgel wegzakken. Ik kon niet anders dan met een witte zakdoek zwaaien, maar Theo had geen extra wind nodig, en dacht "on n'est pas mieux servi que par soi-même" en blaasde gedreven voort. En voegde nog een extra herhaling toe. De pastoor razend en wij lachen...
Op een andere dag speelden we in Wijnegem een huwelijksmis. Kerk vol, met bruid en al, maar geen bruidegom. Hij had zich bedacht. De pastoor lachte, en wij ook...
- Ik heb Theo ook gekend als dirigent van kleinere en grotere ensembles, en hij deed dat ook meesterlijk. Helaas heb ik nooit onder zijn leiding gespeeld, maar ik heb steeds zijn efficiëntie en zijn accuratesse bewonderd. En zoals steeds, puur natuur.
- De bandleider, ja dat ontdekte ik op het Bal van het Conservatorium. (Nu bestaat dat niet meer omdat het Conservatorium zelf een Bal geworden is.) Theo speelde een avond vol plezier, even onderbroken door de directeur die het nodig vond om op de piano een treurmarsch te spelen voor de vermoorde Kennedy. Begrijpelijk? Theo, als steeds tollerant, slikte even, en blies gedreven verder. In mijn discoteek (ik bedoel mijn platenkast) heb ik nog een opname van "The Mertens Brothers": Million sellers a gogo, volume III. Een topper uit mijn verzameling. De plaat begint met Puppet on a string. Zij danste in 1970.
- Theo als humorist, ja dat is moeilijk uit te leggen. (Trouwens Albert kon er ook wat van). Theo was geen moppentapper, hij had geen bestaande verhaaltjes nodig om geestig te zijn. Hij was nl. altijd geestig, soms omfloerst, soms eclatant. Ik las in die jaren in een leuk boekje: mensen zonder humor kunnen niet intelligent zijn. Ik dacht toen aan Theo: ik vond hem intelligent, ook al was hij een volksjongen. Of misschien juist daarom: puur natuur. Het kwam van hemzelf.
- De mens: na alles hierboven is het duidelijk dat ik Theo gekend heb als een geweldig mens, met een groot hart en generositeit, maar ook zeer streng. In de eerste plaats voor zichzelf en een beetje voor de mensen die met hem werkten, of bij hem op les kwamen. Hij bleef steeds eenvoudig, hoe begaafd hij ook was. Hij vergat nooit zijn wortels, hoe succesvol zijn bestaan ook was. Velen hebben ontzettend veel van hem geleerd. Ik ook, al speel ik geen trompet...
Jos Van Immerseel.
---
Ik kan mij nog goed de eerste workshop van Theo op school herinneren. Het was zijn eerste kennismaking met ons en legde zijn visie op trompetspelen aan ons voor. Volgens Theo moest je alles op je mondstuk kunnen spelen en de rest van de trompet is eigenlijk een verlengstuk van dat mondstuk. En hij demonstreerde dat door alleen op het mondstuk te blazen. Een G-3 gestreept kwam eruit alsof het een lage C was. Vervolgens hield hij deze noot aan, schoof zijn instrument op het mondstuk, bleef de noot aanhouden, draaide zijn instrument nog eens helemaal rond en hield de hoge G 3 gestreept aan. Vervolgens haalde hij de trompet weer van het mondstuk af en hield nu, alleen op zijn mondstuk, nog steeds die hoge G aan. Ik zat met open mond, verbazing en vol bewondering te kijken. Dit zou allemaal erg macho kunnen overkomen als je niet wist dat je met Theo te maken had. Het was gewoon zoals hij alles deed. Niet om iets te bewijzen maar gewoon om de
mogelijkheden van het instrument te demonstreren. Integer en bescheiden. Theo was een man die, voor zover ik daar iets over kan zeggen, een groot talent had voor trompetspelen. Hij speelde met het grootste gemak maar het was niet gauw genoeg. Hij bleef steeds hard studeren want hij was een enorme perfectionist. Hij was daarin keihard voor zichzelf, maar ook voor zijn omgeving. En The show moest ook altijd doorgaan. Ik ken de verhalen van momenten waarop anderen zouden afhaken waar Theo doorging. Een† koortslip of een afgebroken tand net voor het concert hielden hem niet tegen, het concert zou hij spelen. Hij vocht zich er gewoon doorheen. In de les speelde hij ook altijd alles mee met zijn studenten. En dat de hele dag door. Embouchureoefeningen en etudes en elk repertoire dat langskwam.† Soms kon je merken dat hij eens een mindere dag had. Je zag dan ook dat hij dat niet van zichzelf accepteerde en vechtend en zich verbijtend werkte hij zich gewoon door de dag heen. Hij was mentaal zo sterk en voor mij een groot voorbeeld in dat opzicht. Hij was niet iemand die je ging vertellen hoe het nou precies zat met het embouchure, maar hij overtuigde je door zijn fantastische geluid te laten horen. Hij toonde je zijn bezieling en de binnenkant van zijn muzikale beleving, waardoor je gewoon in je eigen verantwoordelijkheid werd gedrukt. Je werd dus gemotiveerd van binnenuit. Dat was een wereld apart en een inspiratie op zich. Het was een man van de pure binnenkant van de muziek.. Er viel niet aan die binnenkant te tornen. Het was goed of niet goed en compromissen waren uitgesloten.† Wie om onechte redenen zich manifesteerde als een blaaskaak kon de boom in. Dit gold ook voor allerlei trompetmethoden die de zogeheten waarheid predikten, maar waar hij het niet mee eens was. Ik vond het erg grappig dat hij daarom Arban thuis als behang aan de muur had geplakt. Hij vond het een onzin boek, te reduceren tot 10 pagina's en dan maar aan de muur ermee. Omdat hij een man was van de pure binnenkant, was hij ook een muzikale omnivoor. Hij begreep wat mensen, die met andere dan klassieke muziek bezig waren, bezielden. Bij een concert van mijn eerste kwartet in Antwerpen kwam hij langs om te luisteren en een pintje te drinken. Het ging bij het gesprek erna niet alleen over het trompetspel, maar over de essentiÎle manier van samenspel van deze band. Ik had daar niets over verteld of over hoe belangrijk ik dat vond. Hij kwam er zelf mee en kon de muziek precies tot in de nuance doorgronden.† Ik heb theo zijn lessen altijd als bijzonder inspirerend ervaren.
Er zijn natuurlijk veel goede docenten en van iedereen leer je weer andere zaken. Maar de innerlijk kracht die Theo dreef en die hij met ons deelde heeft mij toen geraakt en voel ik nog als ik aan hem terugdenk. Voor mij is dit een extra en zeer wezenlijke bouwsteen geweest voor mijn verdere ontwikkeling.
Eric Vloeiman
---
We hebben mekaar voor het eerst ontmoet bij "Monikske" in Waarloos,het cafe waar toen El Tattoo del Tigre één van de eerste keren repeteerde.Ik had Theo al dikwijls op het conservatorium in Rotterdam zien rondlopen vroeger, maar had altijd een beetje schrik om hem aan te spreken,ik wist nooit goed wat zeggen en was bang dat hij geen boodschap zou hebben aan het gezaag van een studentje van de jazzafdeling.Met een ei in mn broek ging ik dus ook die dag naar de repetitie.Ik was goed op tijd vertrokken om zeker niet te laat te komen want dan
zou Theo al direkt een slechte indruk van mij hebben en dat wou ik natuurlijk niet.Toen ik binnen kwam bleek dat ik samen met Theo éen van de eerste was;hij had al plaats genomen en zijn trompet stond al klaar.Naast hem nog drie lege stoelen;ik moest gaan zitten maar durfde niet naast hem te gaan zitten omdat ik wist dat we de Flight of the Bumblebee gingen repeteren en ik was bang dat hij de manier waarop ik dit nummer trachtte te spelen verschrikkelijk lelijk,amateuristich,slecht zou vinden.Daarom ging ik op de andere hoek zitten en verschanste mezelf een beetje in m'n trompetkoffer.In tegenstelling tot wat ik had verwacht was Theo juist diegene die ons allemaal aanwakkerde om de Bumblebee met heel veel overgave, passie,lef,... te spelen i.p.v. bang aan onze trompet te zuigen,bang om een fout nootje te spelen.
Sinds die dag heb ik bij de optredens van de Tattoo's met Theo super toffe momenten beleefd, zowel op het podium als ernaast.
Ik zal hem altijd herinneren als een heel groot trompettist, muzikant die op latere leeftijd meer energie en liefde bezat voor de muziek dan wij jonge honden op het podium!Theo was bij ons de jongste hond!
Nico schepers
---
Ik zal nooit vergeten hoe hij tijdens Fun for tumpets – een initiatief van het Antwerps Conservatorium begin jaren ’80 - op een tuinslag blies en er nog muziek uitkreeg ook en hoe de volle Blauwe zaal van de Singel er muisstil van werd.
Nora Nys
Producent Muziek VRT
---
Een onvergetelijke vriendschap.
Toen ik Theo voor het eerst hoorde in de vertolking van “Stille Nacht” tijdens de Kerstnachtmis in de Basiliek van Edegem, had ik nooit kunnen vermoeden dat we samen nog zovele mooie momenten zouden delen. Het moet rond 1958 geweest zijn.
Enkele jaren later woonde ik in de Onafhankelijkheidstraat op ongeveer 300m. in vogelvlucht van familie Mertens. Bij goed weer konden we soms meegenieten van Theo’s studie-ijver, spelend voor open raam, al dan niet in duet met Albert op Trombone.
Later, op het inhuldigingsbal van Burgemeester Leo Tindemans, in de feesttent op het Gemeenteplein ging mijn hart voor het eerst sneller slaan voor Lieve (nu mijn echtgenote) en welgeteld op de tonen van Theo’s dansorkest… Spanish Eyes of …..
Dan volgden de jaarlijkse Burgemeesterbals in de Cova. Tot in de vroege uurtjes en met onvermoeibaar dynamisme wist Theo met zijn groep Het Edegemse Publiek in vervoering te brengen. Blijkbaar had hij zelf veel deugd aan zijn optredens. Hoe later op de avond, hoe hoger de virtuoze tonen die hij uit zijn Trompetje toverde met een onwaarschijnlijk gemak.
Ik hoor de “Post-horn” nog naklinken.
Tot op dit moment had ik Theo nog nooit persoonlijk ontmoet, tot bij de start van de Edegemse Concerten Theo samen met Frans Daelemans me vroegen of ik wilde meewerken aan de grafische vormgeving en reclame. Het 1e Tuinconcert in het Arensnest zag het licht. Dit is het begin geworden van een lange, boeiende samenwerking en groeiende vriendschap.
Er volgden 11 Basiliekconcerten die tot ver buiten Edegem fel gewaardeerd werden..
Het waren gedurfde projecten, en nieuw in die tijd.
In de uitbouw van deze concerten ervaarde ik zijn durf, zijn rustige aanpak, zijn monumentale denken en hoe hij vertrouwen wist te geven aan zijn medewerkers.
Een synergie van talenten dat hij telkens wist te bewerken zonder veel woorden.
Ik herinner een zeer ingrijpend moment voor hem.
Twee dagen vóór één van de Basiliekconcerten brak er een vóórtand. Als je weet wat dit betekent voor een Trompettist… Ik voelde zijn onrust.
De dag van de uitvoering deden we samen nog een laatste controle van de publieksruimte en podium. Zonder veel omhaal vertelde hij hoe een tandarts hem tijdelijk uit de nood geholpen had. Spelen zou hij vanavond… en Theo speelde onberispelijk.
Het publiek had helemaal geen vermoeden waar Theo mee te kampen had.
Na elk Basiliekconcert volgde er een receptie. Om af te kicken van de geleverde prestatie kon hij genieten van een stevige pint en babbel.
Telkens stond ik verbaasd over welk een energie hij beschikte.
Spijtig werden deze feeërieke Basiliekconcerten stopgezet hoewel hij nog inspiratie genoeg had om verder te gaan.
Om budgettaire redenen en de visie van de nieuwe pastoor die zich niet kon vinden in de jaarlijkse ombouw van zijn kerk tot een concertruimte stopte deze reeks. Hoe dan verder? Stoppen! Dat niet!
Kort daarop werd de kleinschalige 3x3 concertreeks geboren. Bij gebrek aan interesse stopten de 33 toerenconcerten snel…spijtig.
De Zaterdagavondconcerten en de Gezinsaperitiefconcerten kenden dan weer een groeiend succes. Theo’s muzikale maturiteit en selectieve programmering waren daar niet vreemd aan.
De Gezinsaperitiefconcertjes hadden steeds iets feestelijk. Uniek door kwaliteit, gekoppeld aan eenvoud en hartelijke sfeer. Jonge solisten speelden in volle overgave en kwamen soms van ver buiten Edegemse grenzen, ook al kregen ze maar 10 minuten podium toegewezen.
“Tien minuten het allerbeste van zichzelf geven, zonder enige bezoldiging in de beste omstandigheden van optreden.” Was Theo’s visie. Zij die dit te min vonden bleven gewoon weg.
Theo was steeds paraat die ochtenden en vormde de rode draad door de concertjes heen.
Hij sprak het publiek voor de vuist toe, wat soms tot zeer eigenaardige zinsconstructies leidde. Ook dat was Theo.
Zijn verblijf in de Filippijnen waren de weinige momenten dat Theo forfait gaf. Ik zag hem ooit met koorts aankondigen.
Éénmaal verscheen hij met voet in de plaaster .Zittend dirigeerde hij de groep Koperblazer s van het Conservatorium en kon het niet nalaten uitleg te geven over “Het Trompetten”.
Voor de gelegenheid toverde hij een tuinslang en keukentrechter uit zijn trukendoos, die het publiek aan het lachen zette. Dit lachen verstilde en werd verbazing toen Theo zijn gouden lippen aan de tuinslang zette en enkele vinnige sonorietjes met natuurtonen ten beste gaf.
Zo simpel is trompetten!!!
Muzikaal bracht hij graag wat leven in de Edegemse brouwerij. In verschillende initiatieven ging hij er met zijn volle gewicht tegenaan. Zijn veelzijdigheid toonde hij ook in de Jazz-avonden in zaal “’t Boske”.
Theo kon zeer veel waardering opbrengen voor amateursmusici- of verenigingen die het beste van zichzelf wisten te geven binnen de eigen mogelijkheden en grenzen.
Wie ijdel aan zelfoverschatting deed ergerde hem. Voor hen was zijn kritiek ongezouten hard, wat niet altijd in dank aanvaard werd.
Aan dwarsliggers had hij lak en liet ze voor wat zij waren om verder te gaan met de positiefgestemden. Zo kregen we het “Lenteconcert” en “Stralend Kerstconcert” met alle Edegemse koren in Sporthal en Basiliek. Getroffen door de unieke sfeer van het binnenfort van Fort V groeide het ontstaan van het 1e Fortconcert met alle Edegemse Muziekmaatschappijen. Met het Comité droomden we van een bewegend schuifdak over deze ruimte om als antwoord te kunnen dienen op het wisselvallige klimaat in onze contreien. Een idee dat járen later prompt door Stad Mortsel op hun binnenfort IV werd toegepast. Een troef die Edegem liet liggen!
Deze gezamenlijke uitvoeringen leidde hij met maturiteit en vaste hand, maar in volkse eenvoud. Door zijn eigen aanpak wist hij de neuzen in zeer korte tijd in dezelfde richting te zetten.
Bij vele mede-uitvoerders zal hij beslist in het geheugen gegrift blijven.
Om Theo’s optimisme te illustreren:
De dag van de uitvoering van het 1e Fortconcert regende het pijpenstelen. Angstig keken we toe. Heel de tribune die we uitgebouwd hadden, stond nat… de temperatuur werd kil. “Komt goed!” zei hij. Om 18 uur keerde het tij. De 300 medewerkers konden aan het werk. Geen strijd tussen Tu-Tu en Ta-Ta van weleer, maar het werd een geslaagd concert met slotuitvoering onder leiding van Theo.
Het “Concerto pour une voix” dat hij ten beste gaf vanuit een klein hogergelegen vensterke in de helblauwe lichtschijn van de volgspots, deed alle harten opwarmen.
Theo was een taaie vechter.
De langdurige herstelperiode die volgde op een serieuze tandheelkundige ingreep, was bikkelhard voor hem. Maar “Hij zou terugkomen…sterker dan voorheen.” zei hij. Met moed en doorgedreven studie-ijver kwam hij terug! Ik kon mijn oren niet geloven toen ik hem voor het eerst weer aan het werk zag tijdens een concert in de St. Bernardusabdij te Hemiksem.
Na maanden van hard vechten herwon hij de glans van weleer.
Gedurende vele jaren, eerst als zingend lid en later als koorleider van het “Familiekoor Louis Godon” ervaarde ik hoe Theo getroffen was door het samen zingen in familieverband. Vele malen heeft hij met ons koor “De geluiden van de Liefde” uitgevoerd, een compositie van mijn vader, en was hij ook van de partij met huwelijksmissen, Artiestenmissen in St. Carolus Borromeus en met het Cruceaconcert te Zoersel.
Ondanks zijn drukke agenda was een repetitie op locatie nooit teveel gevraagd.
Hij verstond het werken met amateurs als geen ander. Als professioneel tilde hij de groep op door zijn aanwezigheid, begeesterde, maar drong zich nooit op. Het waren telkens onvergetelijke, feestelijke momenten. Trumpet Voluntary, Preghiera e.a. met Yvonne trouw aan het orgel… klinken nog na.
Wat me door al die jaren heen getroffen heeft was de grote verbondenheid die hij had met zijn gezin, schoonmama, zijn zus en Albert die steeds in zijn gedachten bleef. Als het kon nam hij de kinderen mee naar zijn concertuitvoeringen wat soms resulteerde dat Carlo, liggend over 2 stoelen, zijn hoofdje op mama’s schoot te rusten legde.
Op een dag was ik getuige hoe Theo op kinderlijk begrijpbare wijze Carlo en Mieke inwijdde in een net opgenomen werk met het Groot Koperensemble. De fiere vader en de verwonderde kinderogen die opkeken naar Papa en de grote ronddraaiende bandopnemerspoelen… Prachtig moment!
Naast Theo stond een sterke vrouw “Yvonne”die hem door dik en dun steunde.
Ik ben er zeker van dat ze van op de achtergrond meegewerkt heeft aan Theo’s carrière en succes; door haar muzikale kennis, inzichten en scherpe visie, zonder haar trouwe begeleiding aan het orgel niet te vergeten. Met haar uitzonderlijk kooktalent kwam het Bourgondische in Theo tot volle leven.
Gezelligheid deelde hij graag. Menigmaal waren we met het “Comité van de Edegemse Concerten” de genodigden om verwend te worden door haar culinaire creativiteit en gastvrijheid. Dank, Yvonne!
De open vriendschappelijke geest die ons Comité kenmerkte bleef al die jaren puntgaaf.
Die gezellige avonden in de Boniverlei waren daar zeker niet vreemd aan.
Wat niemand wist was dat Theo de laatste jaren in stilte vocht met de ziekte die hem later vellen zou. Hij werkte verder, het was zijn wil. Zo lang de natuur het toeliet heeft hij zijn trompet ter hand genomen.
Dan kwam het moment van de overgave. Vreselijk.
Dit afscheid kwam veel te vroeg, hij had nog zoveel in petto.
De leegte bleef over. Zeker voor Yvonne, de kinderen en kleinkinderen.
Theo, dank voor zovele jaren van inzet en vriendschap.
Je leeft verder met je muziek in vele harten!
Bruno Godon
---
Ik ben in de muziekkapel van de gidsen gekomen in 1970, waar ik Theo beter leren kennen heb.Op zekere dag zegt hij, dat ik in zijn kwintet moest komen in de plaats van Flor Van De Hauwe.
Maar ik had zoveel werk in de muziekscholen +/- 30 uur, 5 Harmonieën en Fanfares en daarbij de Gidsen zag ik het niet mogelijk om het er nog bij te doen.
Hij bleef het vragen en eindelijk was het zover dat ik ja zegde en voor mij was het een eer om met zo iemand te mogen samenwerken.
Ik zou zelf een boek kunnen schrijven wat ik met Theo ùeegemaakt heb.
Mijn beste anakdotes waren in het buitenland, rondreizen in Frankrijk, Italië voor jeugd & muziek en vooral in de Filippijnen, veel kilometers afgelegd, repeteren en vooral goed eten en drinken.
Albert heeft de rondreis in Italie nog meegemaakt en een week nadien in 1973 heeft hij dan een dodelijk ongeval gehad, wat een verlies.
Ik heb ook veel pintjes gepakt na de concerten om stoom af te laten vooral in ’t café “ ’t Boske” in edegem.
Tenslotte, Als ik ’s nachts droom, is het van de muziekkapel van de Gidsen en van Theo Mertens.
Deze grote meneer is onvergetelijk.
Coitjes (Coi van Kerckhoven)
---
Zo heb ik Theo gekend ,gezien en genoten
Daar ik geen muzikant ben wist ik niet veel nopens Theo Mertens .Maar toen hij voor de eerste keer deelnam aan het Internationaal Bamboo Organ Festival duurde het niet lang vooraleer we voelden dat we vele zaken in gemeen hadden………Wij zijn vrienden geworden….zelfs dikke vrienden ….en soms vroegen de filipino’s ons :”zijn jullie broers”
Gedurende een herhaling voor een van de concerten in het kader van het Internationaal Bamboo Organ Festival zag ik “den Theo” als een zeer groot muzikant .Op een van de herhalingen voelde hij dat de dirigent niet het juiste tempo aangaf ….na vele mislukte pogingen van de dirigent kwam Theo naar voren en demonstreerde het juiste tempo. .Hij was a great musician..Maar wat hij moeilijk kon uitstaan was dat “amateurs” de indruk probeerden te geven van beter te zijn dan al de anderen.…..
Theo was de geest en de stichter van het volkse programma “The night of my favorites” een filippijnse versie of “The night of the proms”.Gedurende 5 jaar lang heeft hij dat programma geleid in Las Pinas. Hij kon de mensen begeesteren met zijn muzikaal talent ,humor en animatie. De 100 muzikanten en het koor waren allemaal amateurs van het dorp maar Theo kon die begeesteren en beter doen spelen en zingen dan dat ze ooit hadden gedaan.Hijapprecieerde de inspanningen van deze gewone mensen en was altijd te vreden zijn met het resultaat.
Theo hield veel van de Filipino’s omwille van hun warmte ,eenvoud en de kunst van eenvoudig en blij te leven. Hij kon met veel smaak “ballot” eten .Dat is het ei van een eend dat bijna uitgebroeid is en dan gekookt.Wanneer je de schaal verwijdert ziet gij soms het gevormde jonge eend met reeds pluimpje op de veren..Voor Filipinos is dat een delicatesse … maar voor vreemdelingen is dat zeker niet zo……..maar Theo was voor hen geen vreemdeling want hij kon er 2 of drie eten na elkaaar ….met natuurlijk de nodige vloeistof …….San Miguel bier.
Hij was een “dikke” vriend een “groot”muzikant en een “warm “ mens !!!
Theo blijft verder leven in de muziek wereld van Las Pinas met zijn compositie “ Las Pinas 2000”
Marc Lesage
---
Ik zag Theo voor de eerste maal in levende lijve toen ik nog een tiener was, en bezeten van de trompet. Ik had hem alleen nog maar gehoord op de radio en was al erg in de ban van zijn spleen.
Iedereen heft in zijn jonge jaren wel een idool en voor mij was dat Theo Mertens. Op een dag moesten we met de fanfare waar ik lid van was, een concert spleen in Sint Antonius Brecht en na afloop van de concerten van diverse muziekverenigingen was ere en bal met als orkest dit van Theo. Albert was ook van de partij, en wat die twee Mertensens daar lieten horen was voor een knaap als ik “onvoorstelbaar”. Ik heb die nacht niet geslapen van dit gebeuren, en zal deze ervaring nooit vergeten.
Later toen ik in het cConcervatorium was in de klas van Emiel Maes en Theo al eens binnen kwam in onze klas, dank eek ik altijd vol bewondering naar hem op.
Tot ik dan veel later eindelijk de kans eens kreeg om met hem samen te spleen in opnames met het orkest van Caravelli, ik was natuurlijk in de wolken en een droom kwam uit.
Ik heb in mijn carriere niet heel veel met Theo samen gespeeld, maar de keren dat het gbeurde waren altijd hoogdagen voor me.
Ik kon ook goed opschieten met de “mens” Theo, maar wat mij altijd facineerde was, zijn muzikaliteit die zo groot was, en zijn toon die niemand anders nog kon benaderen, ook had hij van moeder natuur een stel sterke lippen gekregen en dit alles tesamen maakte hem de grote trompettist die hij was
Theo ik vergeet je nooit.
Jef Coolen
---
Vrijdagavond , na een jazz-concert in ’t boske , te edegem ,
Frans pelgrims drums , andre appeldoorn bas , frans van dyck trombone , paul quintens piano ,
Eddy house sax , theo mertens trompet ,
Na nog wat te hebben naverteld aan de respectievelijke togen , behoorlijk gemarineerd , rijdt eddy house mee met theo , omdat zijn auto op de oprit staat bij theo thuis aan de bonivarlaan .
Enkele handerden meters verder staat een politie - ( toen rijkswacht ) controlepost , stoppen !!
Theo stopt en de agent ziet , en vermoedelijk ruikt , dat beide heren zich niet meer in al te frisse staat van nuchterheid bevinden .De agent vraagt beleefd , meneer stap eens uit aub !
Theo doet dat waarop de agent vraagt , wilt u blazen aub ?
Theo gaat richting koffer van zijn auto en vraagt : wat hoor je het liefst bugel of trompet ????
Andre Appeldoorn
---
Theo Mertens was vele jaren geleden bij het begin van mijn "carrière" één van de eerste "bekende" musici in ons land die mijn muziek waardeerde en ze openlijk verdedigde. Niet alleen door mijn werken voor koperkwintet veelvuldig uit te voeren maar tevens door ze tijdens zijn concertaankondigingen publiekelijk te prijzen. Toen bleek dat we eigenlijk niet ver uit elkaars buurt woonden (hij in Edegem, ik in Kontich), heeft hij zélf moeite gedaan om mij te ontmoeten, wat ik zeer gewaardeerd heb. Het allereerste werk uit mijn toen nog vrij beperkte opuslijst wat ooit op een CD verschenen is, was ... inderdaad met het "KKK Theo Mertens"! Nadien ben ik regelmatig bij hem thuis geweest en vond zijn "gezellig-rommelige" werk- en studeerkamer altijd iets "magisch" hebben: hier was een bijzonder iemand werkzaam! Ook heb ik het de eer en het genoegen gehad hem als solist te mogen dirigeren: zijn ongecompliceerde maar toch zeer professionele manier van werken heb ik steeds met veel respect bewonderd.
Zijn betekenis voor de koperblazers in het algemeen is bijzonder groot geweest: zowel nationaal als internationaal heeft hij een onmiskenbare positieve duw in de goede richting gegeven - op divers gebied. Velen mogen dankbaar zijn om wat hij rechtstreeks of onrechtstreeks allemaal verwezenlijkt heeft tijdens zijn rijkgevulde leven: hij was een bijzondere persoonlijkheid, een "figuur, zoals er niet al té veel geweest zijn in ons muziekwereldje!
Jan Van der Roost
---
"Anekdote"
Het gebeurde meer dan eens dat er op het onverwachts een dienst binnenkwam op Woensdagnamiddag.
Iedereen gaf natuurlijk les en een heel pak muzikanten moest congé vragen aan de baas, er stond een rij van wel 25 muzikanten.
De Gidsen repeteerden in die tijd in Hotel Acasias aan het Zuidstation in Brussel.
" den Theo" ging geen uur aanschuiven in die rij, hij belde aan de Desk van het hotel naar Ducène en zijn congé was onmiddellijk geregeld .Iedereen stond erbij en keek er naar.
Filip De Meyer
---
Beste,
In Knack las ik de oproep naar mensen die herinneringen hebben aan je vader, Theo Mertens. Van 1978 tot 1983 was ik producer bij de dienst Amusement en Kleinkunst op radio 1. Daarna ben ik naar Amusement televisie gegaan.
Van 1980 (denk ik) tot mijn vertrek naar televisie was ik producer van het programma SHOWUUR. Showuur was een concert dat in het land, culturele centra e.d., werd opgenomen, tweemaal ong. een uur. (uitzendtijd 50 min.)
Het eerste jaar werden die concerten verzorgd door het orkest van Theo Mertens. Daarna, omdat er geen werk meer was voor ze op televisie, door de BRT big band olv. Nico Gomez, die Francis Bay verving die net met pensioen was.
Nostalgie! Nostalgie! Ik heb een oude klankcassette beluisterd, die ik nog liggen heb met een opname van Showuur. Wat een mooie herinneringen. Heel veel kwam terug.
Het programma was in die tijd al een beetje ouderwets, zoals alle programma's en muziek met big bands dat waren maar toch heerlijk.
Het orkest bestond uit ong. 8/9 muzikanten olv. je vader, een ritmesectie en blazers: trompet, trombone,sax. De sax was de grote Joop Mayal. Piano speelde huiscomponist van Louis Neefs Paul Quintens die ook de arangementen schreef.
Het programma werd gepresenteerd door Paul Codde.
Er traden in op: twee vocale artiesten, zangers en een instrumentale act, een solist of groep.
Enkele voorbeelden van artiesten: Belgisch: Louis Neefs, Micha Marah, Yvette Ravell, Daan van den Durpel.
Nederlands: Joost Nuissl, Marjol Flore, Thérèse Steinmetz, Alexander Curly, Tetske van Ossewaerde; (Allemaal namen die je niet veel zeggen, zeker?)
Instrumentaal: Walter Boeykens, Mol Percussion Band, Jan Viool &Co, Maastrichts Salonorkest ( nu de grote mijnheer André Rieu)Magalie Uytterhaegen en Ivo Pauwels verzorgden scetches.
Locaties waar we zeker geweest zijn: Etterbeek, Dendermonde, Koksijde, Bornem.
We repeteerden 's avonds op BRT, Reyerslaan, omdat de meesten, vooral Paul Quintens overdag een baan hadden.
Ik herinner me ook dat jij en je moeder één of tweemaal op bezoek gekomen zijn bij een opname. (Je was toen nog een klein manneke.)
Ik werkte heel graag met je vader en vond het dan ook erg dat ik maar een jaar met hem heb kunnen/mogen werken. Je vader, hoop ik, genoot ook van die concerten hoewel hij nooit het achterste van zijn tong liet zien (dat was bij Nico Gomez wat anders!) maar ja, anders zou hij de concerten niet aanvaard/niet gedaan hebben. Hoewel... misschien moest hij wel want orkesten, big bands en muzikanten hadden het in die tijd verschrikkelijk moeilijk. Dat was muziek voor bomma's en bompa's, hé. Gelukkig zat er in de concerten die ik deed genoeg variatie en werd er niet te veel muziek van vroeger, genre Glenn Miller, Stan Kenton en zo gespeeld.
Voilà, dat is het zowat wat ik me zo herinner.
Hopelijk heb je er iets aan.
Ho, ja, in principe, zijn al die concerten bewaard in de BRT klankarchief.
Hartelijke groet,
Marc Maes
oud VRT producer
---
THEO MERTENS en PETER CABUS
Hoe uit wederzijdse waardering een ware vriendschap groeide.
Uit mijn herinneringen
Al waren Theo en Peter zeker op de hoogte van elkaars artistiek bestaan, hun eerste daadwerkelijke samenwerking zou dateren van 1962.
Mijn betreurde zus, Monique Steens, choreografe, vroeg Theo en Peter om samen met haar een feestelijke viering op te luisteren bij de Zusters der Christelijke Scholen te Vorselaar. Peter komponeerde voor een dansspel waarbij Theo met zijn koper-en slagwerkensemble "live" mocht begeleiden. Wat een weelde!
Deze samenwerking miste haar doel niet. Er moet een bijzonder wederzijds aanvoelen geweest zijn dat Peter inspireerde om bijzonder veel werken voor kopers te schrijven. Deze werden door Theo bij benadering een tweehonderdtal keren in binnen en buitenland geprogrammeerd. Het was voor Peter een waar genoegen voor zo een uitzonderlijke vertolker te kunnen schrijven.
Theo lag aan de basis van de vermaarde jaarlijkse "Basiliekconcerten" waarbij zijn schitterend groot koperensemble centraal stond. Ze waren een begrip geworden tot ver buiten de grenzen van Edegem. Peter Cabus weerklonk er regelmatig en de groep "Dansa Ritmica" van Monique Steens was er een vaste gast.Theo behoorde verschillende jaren tot het eminente lerarenkorps van het Stedelijk Conservatorium van Mechelen. Peter was fier hem tot zijn leraars te mogen rekenen en vond het pijnlijk hem te moeten zien vertrekken als gevolg van de "Cumulwet".
Wie herinnert zich niet die periode waarin Theo samen met zijn broer Albert, die een vermaarde trombonist was, hun stempel drukten op het muziekleven. Het verdwijnen van Albert was dan ook een drama. De creatie te Eindhoven van Peters "Concerto voor trompet, trombone en orkest" opgedragen aan en uitgevoerd door de gebroeders Mertens blijft een troostende herinnering.
Tussen beide families groeide een warme vriendschapsband die gebaseerd was op waardering en vertrouwen. Het samen genieten van feestelijke gebeurtenissen blijft in het geheugen gegrift.
Theo en Peter werden door dezelfde verraderlijke ziekte geveld. Hun heengaan sloeg bij hen die ze achterlieten diepe wonden, wonden die niet helen...
Figuren als Theo zijn zeldzaam. Als trompettist behoorde hij tot de wereldtop. Wie hem ontmoette kwam onmiddellijk onder de indruk van zijn warme persoonlijkheid. IJdelheid kende hij niet. Eenvoud sierde hem.
Dank zij de vele prachtige opnamen zal hij blijven ontroeren en blijven getuigen
van zijn uitzonderlijk talent.
Anne-Marie Cabus-Steens
---
Mijn eerste dateert uit mijn kinderjaren, toen ik met mijn moeder naar een concert in een nabijgelegen dorp naar het Koperensemble Theo Mertens mocht gaan luisteren....Een ware openbaring om Theo Mertens en de andere * krakken * van dichtbij te kunnen bewonderen en te beluisteren, iets wat ik nooit meer vergeet!
Hemelse klanken waren dat voor mij,die dagen lang mocht blijven duren....
Theo Mertens was mijn idool, en natuurlijk wil je wel eens les krijgen van je grote voorbeeld. Ik herinner me dat ik op een dag al mijn moed heb bijeengezocht en hem met een bibberend stemmetje heb opgebeld met de vraag om alstublieft een lesje te krijgen.
Tot mijn grote vreugde mocht ik de week erna , bij hem thuis les volgen.
Heel inspirerend was dit....hij liet je spelen zoals je dat thuis zelden doet ,aandacht voor heel veel detail en zonder dat je *kapot* naar huis ging had je toch heel gedaan .....Heeel inspirerend inderdaad, want een week later mocht ik als eerste trompettist aan de slag bij de Filharmonie. Op een dag werd ik door Theo gebeld om met zijn koperensemble mee te spelen, en nog wel voor de eerste trompetpartij, jongens wat... was.... ik.... fier!!!, dat die grote meneer mij vroeg om met hem meetespelen.
Zijn manier van repeteren was speciaal, geen gezeik , maar *to the point*.
Niet eerst 10 keer doorspelen maar gelijk zeggen hoe hij t wou, een paar tempo overgangen, en klaar was de repetitie.
Stemmen was er ook niet bij, Theo zei ,* je moet je oren gebruiken, stemmen en an da poempke trekke het giene zin*, en gelijk had de meester....Mooie tijden waren dat....
En als hij dan zelf zijn trompet bovenhaalde, stond ik met grote bewondering te luisteren.
Zijn speciaal hemdje, die impossante houding, dat monumentale, daar kon je niet naast kijken. Zo herinner ik mij zijn betoverende en ongelooflijk expressief spel, toen we op concerttournee waren in Bull, ja.... , dit kon alleen hij. je meeslepen door die spontane muzikaliteit, iets dat je bij weinig instrumentisten meemaakt....
Ik ben blij dat ik Theo heb gekend en voel me nog steeds heel fier dat ik met hem mooie concerten heb mogen spelen, Koperensemble, Promsconcerten, en niet te vergeten, die toffe en leerzame babbels met hem, meestal na een concert en met een lekkere borrel erbij...onvergetelijke tijden waren dat, die voor mij nog veel langer hadden mogen doorgaan....
Benny Wiame
---
Over 1 van de eerst keren dat ik Theo tegen kwam bij El Tattoo ondertussen 6 jaar geleden.We gingen Flight of the bumblebee repeteren. Niet echt een gemakkelijk stuk voor de trompetten. Ik zat redelijk wat te sukkelen met de melodie. Ik kreeg het niet onder de knie toen zei Theo: Joris, het gaat niet om de noten maar om de flow, die moet doorgaan zei hij. Hij zei maakt niet uit welke noten je speelt gewoon doorgaan. Hij deed het toen voor en duwde gewoon wat op die ventielen ( niet de juiste) en toen begreep ik wat hij bedoelde. Hij rammelde gewoon wat op die ventielen. Terwijl ik wel weet dat hij het ook op de juiste/ perfecte manier kon spelen. Gewoon spelen en niet te veel nadenken was de uiteindelijke les.
Dat is o.a. één van de dingen die mij zijn bijgebleven
Joris Minten
---
In de jaren zeventig, tachtig, tijdens de zomer, organiseerde de BRT (radio én televisie) geregeld vrij druk bezochte muziekevenementen (concerten en shows) in het Casino van Knokke. Het casino handhaafde een zekere vorm van etiquette en verzocht de geïnteresseerde bezoekers zich aan te bieden in stads- en/of avondkledij.
Op een van die avonden, vergeef mij dat ik datum en uitzending vergeten ben, bood Theo Mertens, met vacantie aan zee, zich aan als geïnteresseerde luisteraar. Gekleed in een wiite rolkraagtrui met daarover een jasje werd hem door de toenmalige PR- en protocolverantwoordelijke van het casino de toegang geweigerd, ook al was hij in het bezit van een invitatie van de BRT. Reden van de weigering: hij droeg geen das.
Vermits ik daarvan als BRT-afgevaardigde getuige was, vroeg Theo mij om een das. Toen hij met een das van een toevallig passerende en meewerkende musicus onder zijn rolkraag geknoopt, de controle passeerde, kon onze casinoman hem de toegang niet langer weigeren. Het was een heel gek zicht en er werd nadien smakelijk om gelachen.
Luc Famaey
---
Ja, ik heb hem gekend-vele jaren geleden- toen hij meermaals heft opgetreden tijdens concerten die door producer Renier Vandervelden voor Omroep Antwerpen werden georganiseerd.
Ik heb hem sinds al die jaren bewonderd en gewaardeerd om zijn grote Ernst, de rust die hij uitstraalde, en zijn groot talent.
Hij was een bescheiden en beminnelijk man die ook vaak “pro deo” voor de geode zaak optrad, omdat het “doorgeven” van schoonheid en klankbeheersing van dat zo moeilijke instrument voor hem een prioriteit was.
Theo Mertens was niet zomaar een trompetist. Hij was een begenadigd musicus en componist die aan zijn optredens een dimensie méér gaf : die van de onvoorwaardelijke liefde voor de muziek. Concertzaal en kerk bleven muisstil wanneer Theo speelde.
Zijn vroeg dood heft bij ons allen een leemte nagelaten, die bij mijn weten nog door geen ander is opgevuld.
Hij blijft, mede dankzij zijn platen, maar vooral door fijne herinneringen nog vele jaren in ons verder leven.
Ik ben er trouwens trots op dat wij in dezelfde gemeente woonden.
Lutgart Simoens
Radio representatrice Radio 2
---
Lang voor ik Theo persoonlijk leerde kennen, was ik met zijn broer Albert nog op het conservatorium geweest. Met Theo heb ik pas samengewerkt vanaf 1970, toen ik dirigent werd van het Radiokoor. Voordien, tijdens mijn jaren als producer, had hij op de BRT slechts vluchtig mijn pad gekruist. Daarna werkten wij zo dikwijls samen als er kopers bij het koor nodig waren. Die combinatie was niet zeldzaam!
Aan Theo dank ik mijn eerste avontuur met opnamen in playback. Het was in het voorjaar 1971. Ik herinner mij dat omdat het om een 1-meiprogamma ging, een nieuw werk van Jef Maes. Walter Crabeels zou de opname oorspronkelijk leiden, maar even voordien kwam hij om bij een ongeval. Er moest iemand in zijn plaats repeteren met de Antwerpse Socialistische koren. Toenmalig directeur Leonce Gras vond mij het meest geschikt. Ik was een beetje verwend door steeds met het kruim van de toenmalige Vlaamse koorwereld te kunnen werken. Ik moest vaststellen dat de muziek van Jef Maes te moeilijk was om ze met amateurs op een enkele zondagochtend zo maar in één trek op te nemen met de kopers samen.
Na overleg en gestimuleerd door Theo, besloten wij het uitgebreid koperorkest en soliste Erika Pauwels afzonderlijk op te nemen. Zo gebeurde. Een zondag later kon ik de koren in alle rust daarop laten inzingen tot alles perfect was. Met onze gemeenschappelijke vriend Jean Segers aan de mengtafel verliep dat uitstekend. Het was toen nog enigszins experimenteel. Studio 4 van het Flageyplein was nog maar net uitgerust met meersporenapparatuur.
Ik weet niet hoe vaak het Radiokoor samen met Theo en zijn kwintet is opgetreden. Wel verliep de samenwerking telkens dermate vlot dat ik in 1982 speciaal voor deze combinatie mijn “Veni SancteSpiritus” heb gecomponeerd. Theo was enthousiast over het werk omdat de kopers nu eens niet als een begeleidend blok waren gecomponeerd, maar kamermuzikaal en polyfoon vervlochten met de vocale partijen. De compositie “2 X Baie” voor koperkwintet die ik in 1989 aan hem opdroeg, heeft hij niet alleen gecreëerd maar ook verscheidene malen opnieuw uitgevoerd.
Ik kreeg tijdens dat kwarteeuw samenwerken de gelegenheid Theo als musicus te leren appreciëren, maar ook als collega. Zijn omgang was zakelijk en gedecideerd maar altijd vriendelijk en met respect. Zo ervaarde ik hem ook in de omgang met zijn eigen musici: nooit autoritair, maar algemeen gerespecteerd omwille van zijn deskundigheid, het enige criterium voor ware autoriteit.
Vic Nees
---
Het was 1946-47, 4e normaal schooljaar na de oorlog, 1945 was onderbroken door V1 & V2 RAKETBOMMEN. Theo ongeveer 3 jaar jonger dan ik, was zeer jong in de “Stiel”, pas 15-16 speelde hij bij Ernst van ’T Hoff te Brussel, terwijl ik ook te Brussel in 2e rangs Cabaret speelde, maar wij waren bij de enige van het Conservatorium welke elke dag Job hadden bij onze studie. Ik leerde Theo kennen in de solfègeklas en de orkestklas met Lodewijk de Vocht en Daniel Sternefeld als dirigent.
R. Veremans was onze leraar noteleer 5e jaar. Door ons werk te Brussel waren wij dikwijls afwezig en moesten vroeger weg. Solfège was niet onze beste kant. Op het eindexamen had ik verschillende maten te weinig, Theo gaf een briefje door, ik slaagde en hij moest het jaar overdoen. Theo was de nieuwe vedette, zowel klassiek als Jazz met Bob Pauwel, Charly Knegtel enz...
Bij de finale van de wedstrijd in Genève, zat ik bij de radio te luisteren naar Theo en zijn concurent Maurice André. Veel jaren later heb ik M. André ontmoet als grote vedette en hij vond Theo zeker zo goed dan zichzelf. Zo zijn er vele souvenirs samen met Jack Sels, samen gaan zwemmen te Wintham met Albert als kleine jongen, en V. Van Puyenbroek welke bijna verdronk. Samen op hetzelfde concert als solist te Mechelen olv Peter Cabus, Theo met een werk van F. Constant en ik in het concerto van D.D. van Dittersdorf. Ik zou zo kunnen doorgaan maar dan moet ik over Trappist en Duvel beginnen.
Theo was een All round Musicus in alle genres, van een zeer hoog artistiek niveau
En ........ Een trouwe vriend.
Maurice Aerts
---
To Our Beloved Theo…..
Writing something about a person that gave me more inspirations to my life is not so easy especially that you are not there anymore Theo. But for me, you are somewhere there... I owe everything to you…
As a young trumpet player in the Philippines, you gave a lot of things that gave me the inspiration to pursue further my studies. Playing together in the Bamboo Organ Festival, Philippines, made it clear to me that God granted me something that I cannot change…I never thought in my life or dreamt that I will be in Antwerp, Belgium . I just wrote a letter to you about studying in Belgium and you did immediately answered my letter. Everything was so getting fast that I was already playing with your ensemble in Belgium. After a few years in Belgium as a student, I went to Germany once in a while where I met my wife. I had a feeling before that you were thinking that I don’t practice or not concentrating well anymore with my trumpet playing. In 1985, we went back to the Philippines to play in the Bamboo Organ Festival once more and decided to marry Josie, my wife. After my studies in Antwerp, I transferred to Hannover where I am still currently residing. In the beginning, it was very difficult because I cannot find a job and just caring for our children. Now, my son Raymond is 21 yrs.old and Joyce is already 18 yrs.old.
My mind was always with you and called you many times telling everything and always updating you with the things happening to me. I am always practicing religiously everyday which I do not often do before. Later on, I auditioned in an orchestra which made me won the job position as the 1st.solo Trumpet player in the “Bundespolizei Orchester Hannover”. After a few more years, I eventually became the leader of the Brass Quintet of this same orchestra. Like you Theo, I later turned out to become a “Polizei Beamter”, which means, a lifetime musician. This meant a good job in Germany. I also work on a part time basis at the European Philharmonic Orchestra under Volkswagen and serves as the 1st Solo Trumpet player.
Everything that I am doing now, especially with my career as a musician, is because of you Theo…. I was not able to tell you this before, but God knows everything that we were bound together…..
You seemed like a father…a very good friend......
In behalf of my family as well, thank you so much Theo …and we miss you....
Romeo
---
De eerste keer dat ik Theo Mertens hoorde was toen ik een jaar of 5 was. Mijn ouders hadden een LP van The Mertens Brothers met de titel "Trumpet on a String".
Ik heb deze plaat vaak beluisterd en hoewel hij vol krassen zit, heb ik hem nog steeds. Ongeveer 10 jaar later kocht ik de bekende opname van de Concerten van L. Mozart, Haydn Telemann en de Sonate van Purcell. Vooral het concert van Telemann vond ik geweldig gespeeld (later hoorde ik van Theo dat hij dit op D-trompet speelde). De eerste keer dat ik Theo persoonlijk ontmoette was tijdens een Masterclass aan het conservatorium in Gent. Vooral het afsluitende concert met Theo als
solist herinner ik me nog goed. Ik vond het heel bijzonder dat iemand zo goed "klassiek" als jazz kon spelen.
Tijdens mijn studie in Rotterdam bij Ad van Zon vroeg collega trompettist John Curfs mij of ik zin had om samen met hem in een kwintet te spelen. Met dit kwintet volgden wij gedurende twee jaar de opleiding kamermuziek bij Theo aan het Muziekconservatorium in Antwerpen. De wekelijkse lessen waren altijd zeer inspirerend en Theo wist ons altijd op een hoger muziekaal niveau te brengen. Van ieder stuk muziek wist hij een verhaal te maken, waardoor hij elke compositie tot leven bracht. Eén gebeurtenis zal ik nooit gebeuren. Ik denk dat
iedereen die met Theo gewerkt heeft zijn uitspraak kent dat je stemt met je oren, niet met de stempomp.
In de tijd dat we met ons kwintet in Antwerpen studeerden kocht ik op een gegeven moment een Holton C trompet. De trompet speelde geweldig maar had één nadeel, de buislengte was te korte en de stempomp moest altijd ca. 2 1/2 cm worden uitgetrokken om met de anderen te stemmen. Toen Theo zag dat mijn stempomp zo ver was uitgetrokken, kwam hij naar mij toe en duwde de pomp volledig in (de trompet werd dan bijna een kwart toon te hoog). Hij moet mijn ongelukkige blik hebben opgemerkt, want meteen nam hij mijn trompet met de opmerking "ik zal u laten horen dat u ook met de stempomp in stemmend kunt spelen". Hij speelde een stuk in mijn plaats in het kwintet en hoewel het stemde moet ik erkennen dat de klank niet geweldig was. Hij merkte dat het instrument inderdaad te kort was en gaf mij dan ook het instrument terug nadat hij de pomp een stuk had uitgetrokken. Voor mij was Theo Mertens niet alleen een inspirerend en veelzijdig musicus, maar ook een enorm onvergetelijk pedagoog.
Ralph Henssen
---
Wat mij is bijgebleven is natuurlijk de spil van dit alles, dat was zijn vader (met alle respect) De File, een zeer goede amateur, ook trombonist, en had toen voor den Theo (+/- 10 jaar) een boekje geschreven, met allemaal (Slow-Walsen), dus brede melodienoten en dat was toch een goede oefening voor de flipperen, maar.... nu komthet strafste. Na de oorlog +/- 1946-47, speelde ik bij de “Skyliners” Big Band o.l.v. André Coucke. Wij speelden toen reeds heel goed gedrukte Amerikaanse arrangementen. En dus de “File”, speelde daar ook mede. Wij speelden een “Bal” in de zaal “Rubens” in Antwerpen, en den Theo (in korte broek) in’t midden van de dansvloer, op een stoel speelde daar reeds het concerto van Harry James en hoe , ONGELOOFLIJK, maar waar.
Voor ons was het normaal dat wij op de “Bals” (Jazzconcertjes) zulke dingen deden. Ik besef nu in wat een weelde wij toen leefde.
Er is natuurlijk veel meer, ik denk dan aan Het Koperkwintet, The Mertensbrothers, BRT, Televisie, RTB met Henry Segers, de jazzkes in’t boske, de bals van de burgemeester....
Frans Van Dyck (Floere Franske)
---
Ik weet niet meer precies wanneer ik je vader heb leren kennen, maar het was 2 jaar voor het overlijden van zijn broer Albert waarmee ik toen al een tijdje in het omroeporkest van de brt zat.
Wij deden toen geregeld de toer van de gevangenissen, en aan het einde van het concert stelde hij de muzikanten voor en eindigde met EN ALLEMAAL VEILIGE THUISKOMST (hij was dat gewoon van de bals)
Op zeker moment speelden wij ergens in een groot hotel, waarvan elke zaal een land vertegenwoordigde, voor Zwitserland was er een zaal met wijn, kaas,en twee alpenhoorns met bijbehorende spelers.Theo vroeg of hij daar ook eens mocht op blazen,en nooit heb ik iemand zo,n gezicht zien trekken van verbazing.Die twee zagen het blijkbaar niet meer zitten en hebben van de ganse avond hun ding niet meer aangeraakt.
Op een avond moesten wij spelen in een groot park ter gelegenheid van de koningsfeesten of zo iets.Theo had s,morgens het TEDEUM gespeeld en s,namiddags nog in het koninklijk paleis met zijn kwintet en kwam een tiental minuten voor de aanvang van het bal in de kleedkamer aan waar hij aan Eddy(House) vroeg om in een van de biertentjes wat gaan te halen omdat hij zo,n dorst had.Eddy arriveerde met een plateau trappisten,en tegen dat Theo zijn kostuum aanhad was die plateau LEEG
Ik heb hem éénmaal gezien dat hij zéér erg gegeneerd was,en dat was toen er bij jullie thuis ter gelegenheid van zijn(ik denk van zijn 10e)huwelijksverjaardag een groot tuinfeest plaats vond.Hij betrapte er toen namelijk DEN TISCH(accordeonist van ons orkest) op dat hij een van zijn vettigste moppen ooit aan het vertellen was tegen de heer PETER CABUS,een van de braafste en serieuste mensen van de wereld.Hij wist toen echt niet hoe hij daar nog een stokje kon voorsteken,en is dan maar wijselijk terug de tuin in getrokken.
Frans Pelgrims
---
Het orkest Theo Mertens was technisch het beste en eigenzinnigste orkest van Vlaanderen in de jaren 70 en 80.
door Theo heb ik de stiel geleerd, ook al was het de harde manier, repetities voor nieuwe nummers bestond niet, ik kreeg een telefonische repetitie,,4maten intro…middelpart 8maten voor Theo..enz… enz.. ik heb er dus ook leren tellen, maar ik zat wel in een benijdenswaardige possitie, ik was immers DE Zangeres van de grote Theo Mertens. de geurcombinatie look en appelsienen zijn voor mij voor eeuwig verbonden met Theo. In de 10 jaar dat ik met hem mocht werken werden de muzieknoten dan ook verweven met knoflook, whisky en a lot of fun.
Theo stond voor klasse, stijl en hoogstaand entertainmend…zijn Louis Armstrong interpretaties waren subliem.
Hij kon hele verhalen vertellen met zijn trompet, zelf was hij soms ondoordringbaar, zijn trompet vertelde dan hoe hij zich voelde.
Ik ben fier dat ik bij dat selecte groepje hoorde.
De speciale mentaliteit die er op het orkest heerste heeft me gevorrnd, en zal altijd aan me blijven kleven.
Het zit onder mijn huid.
Voor mij was hij als een grote St.Bernard hond die je kon vertrouwen, een echte Familie man.. als we naar een optreden vertrokken stonden Yvonne, Mieke en de kleine Carlo ons uit te wuiven, precies of den Theo vertrok voor een lange reis naar het buitenland, ook al reeden we maar tot Mechelen. tot op heden wist ik niet dat de kleine Carlo mij van dit alles de schuld gaf, ik was die slechte Madam die zijn papa elk weekend kwam weghalen. Gelukkig hebben we dat nu na al die jaren kunnen recht zetten.
Bij het orkest THEO MERTENS werken was voor mij een verrijking-een privilege-het was en is nog altijd …MIJN NAAMKAARTJE….
DANK U THEO.
YVETTE RAVELL
---
Indien mijn geheugen me niet in de steek laat, heb ik Theo leren kennen in de jaren 1955/56.
Bij de Antwerpse Filharmonie, waar hij de funtie van solo-trompet waarnam.
Enkele jaren later (periode 1960-70) kon ik hem, als solist bewonderen in "Opus for trumpet" tijdens een tournee met het Radio Festival Orkest in de Scandinavische landen. Overgetelijk!!Een nauwe samenwerking kwam tot stand toen ik lid werd van het T.MertensKoperkwintet en T.M Groot koperensemble (1968 t.e.m. 1980) Gedurende 12/13 jaar hebben we samen honderden concerten gespeeld in België en in het buitenland. Telkenmale was Theo als solist te beluisteren. "Concerto pour une voix" was een van de hoogtepunten uit het programma!
Als docent kamermuziek aan het K.V.M Antwerpen streefde hij steeds naar de perfectie, en gaf hij zijn enorme kennis en ervaring door aan al z'n studenten.
Zijn talrijk bewerkingen voor Koperkwintet of Groot-Koperensemble bewezen zijn meesterschap en roepen bij het beluisteren nog steeds mooie herinneringen op.
Door zijn veelzijdigheid is het moeilijk Theo een wel bepaalde plaats te geven in de wereld van de muziek, maar één feit staat vast: Theo was niet alleen een uitzonderlijk artiest, maar een " begrip " aan het firmament van de koperblazers.
Andre Van Driessche
---
Ik heb zelf niet zo heel veel met Theo gewerkt maar het was altijd toch zeer fijn op te treden met hem. Eind de jaren zeventig ( ik weet niet goed meer welke ) speelden we twee maanden in het Casino te Blankenberge in de Gaston en Leo show en daar speelde hij iedere avond
"De Posthoorn" waar iedereen telkens toch verstomd van stond waar Hij die fysieke kracht iedere keer weer vandaan haalde
De jazz concerten die we samen deden waren altijd zeer aangenaam werken want daar kon
Hij zich uitleven tijdens het improvizeren in de swing nummers maar ook heel de zaal werd stil wanneer Hij een ballade speelde op zijn bugel .Hij is ook drie maal op mijn uitnodiging geweest
voor het Dixie Apperitiefconcert in Waarloos waar Hij bijzonder veel succes heeft gehad en de
mensen steeds vroegen wanneer komt Theo nog eens terug.
Ik heb heel veel goeie herineringen aan Hem en samen hebben we natuurlijk ook veel pinten
gedronken maar altijd "Na" het werk.
Eddy De Vos
---
Geachte,
Bij het horen van uw oproep in “Brede Opklaringen “ (Klara) kwamen er jeugdherinneringen naar boven.
Je vader begeleidde onze dans.
Het was een dansspektakel opgezet voor het 50 jarig jubeleum van de overste van Vorselaar.
Het moet zowat +/- 45 à 43 jaar geleden zijn +/- 1963 … 1964 ?
Monique Steens begeleidde de dans. De voorstelling werd tevens opgevoerd in de Kon. Elisabethzaal te Antwerpen. Het was een hele openbaring voor mij om een grote solo trompetist life te mogen meemaken.
Ook bij de repetities was hij paraat, soms ols solospeler, soms met een groep instrumentale begeleiders.
Fijne herinneringen dus, aan een talentvol, maar bescheiden man.
Het ontroerde me, zijn spel terug te horen op de radio.
Met vriendelijke groeten.
Jo Beldé.
---
Van mijn vader ‚zaliger‘, heb ik ooit het volgende horen vertellen !
„ … iedereen wist in de toenmalige muziekwereld dat Theo Mertens één van de grootste trompettisten van zijn tijd-en een ‚supervirtuoos‘ was !
In feite kon hij TECHNISCH alles aan op de trompet, en dat wist iedereen !! TOT COMPONIST, wijlen PETER CABUS, hem wou uitdagen, een stuk te schrijven die eigenlijk naar „MOEILIJKHEIDSGRAAD : ONMOGELIJK UITVOERBAAR WAS!!“ Verschiet niet, „MUZIKALE HOOGHEID“ op gebied van de trompet, niemand minder dan de heer THEO MERTENS, heeft het stuk „FEILLOOS“ uitgevoerd !!!
Jozef A.M. VAN MAELE (Muziekleraar-componist)
---
Theo,
Het is jou trompet
(het waren jou trompetten)
Het zijn jou lippen
Die jou lucht
Omtoveren in
Jou klank
Jou trompetklank
Jou unieke trompetklank
De klank van Theo Mertens
X X X X
Jou unieke trompetklank
(De klank van Theo Mertens)
Vibrerend van leven
Van het leven zoals het nu eenmaal is
Kleurrijk zoals jou hemden
Weemoedig zoals jou blik
Lachend zoals je mond
Ernstig zoals je lippen
Virtuoos zoals je vingers
Wijs zoals je bent
X X X X
Jij, bent ...
Ja, Theo : Jij bent.
Jij zult er altijd zijn
Klank vergaat niet, verdwijnt nooit
De unieke klank van Theo Mertens
Is altijd begin
Nooit einde.
X X X X
Johan Huys
---
Theo, mijn tweede vader?
Wat betekent een vader voor je ontwikkeling? Wat betekent een vader voor je verdere leven?
Kunnen andere mensen dezelfde invloed op je ontwikkeling en verdere leven hebben als je eigen vader?
Mijn biologische vader heeft mij zijn genen geschonken en een behoorlijke dosis van zijn karaktereigenschappen, maar ook gewoonten, normen en waarden.
Na twee jaar les van m`n vader gehad te hebben en drie jaar op de muziekschool stuurde mijn vader mij naar de muziekacademie in Merksem, om daar trompetles te krijgen van Theo Mertens. Maar Theo Mertens was een van die grootheden die ik had ontdekt via mijn vader`s bandrecorder. Dit kon niet waar zijn!
Een paar maanden voor mijn eerste les was ik nog naar een concert gegaan van het `Groot Koper Ensemble Theo Mertens` en nu kwam ik oog in oog te staan met die bijzondere man.
Want bijzonder was hij zeker! Deze man met die grijze bos haar, zijn stuurse blik en super relaxte tred, heeft mij altijd een tweeledig gevoel geven, een van vertrouwdheid, warmte en gerustheid, maar ook een van angst, boosheid en onafhankelijk van hem willen zijn.
Warempel dezelfde gevoelens als dat ik bij mijn vader had.
Meerdere malen ben ik met dikke tranen over m`n wangen vanuit de les naar huis gegaan.
Pas veel later heb ik me beseft dat Theo veel eiste van leerlingen waar hij wat in zag en minder eisen stelde aan de wat minder getalenteerde.
Met de wat minder talentvolle was hij veel coulanter, wat niet wegneemt dat hij een gruwelijke hekel aan laksheid en luiheid had. Het uiterste uit een student halen, wat voor kwaliteiten deze ook bezat, was waar hij heel erg goed in was.
Soms ging dat met gepeperde uitspraken. Tijdens een les kamermuziek herinner ik me een moment waarop hij een trompetstudent, in snerpend Aantwaarps de opmerking toewierp: “speelde gij oep un trompet of ies da un Flooitketel”.
Arrogantie was iets wat Theo verafschuwde, sterallures kwam in zijn woordenboek niet voor. Hij zag het trompet spelen als een ambacht. Zoals zijn vader mozaïekvloeren legde, zag hij trompet spelen als een stiel. Niet meer en niet minder. Hij begreep dan ook niet dat studenten aan het conservatorium de gemakkelijkste weg zochten. Wanneer je op het conservatorium wordt toegelaten, moet je er ook voor werken.In de voorbereiding op het Pro Civitate heb ik Theo echt het meest leren waarderen. Het inhoud geven aan trompetconcerto`s was een beleving op zich. Theo ging ervan uit dat de juiste noten thuis gestudeerd werden en dat het embouchure in orde was wanneer je op les kwam. Geen smoesjes van ik heb te veel of te weinig gespeeld, daar had hij geen boodschap aan. Niet zeuren maar spelen, was zijn motto!
Dit was ook voor hemzelf een levensmotto, want puistjes op je lip of grieperig of ziek, zwak of misselijk, geen enkel excuus was voor Theo een reden om niet een concert te spelen. Iets waar hij ook wel eens voor werd afgerekend.
Maar in mijn geval was het een wijze les, waar ik tot op de dag van vandaag nog aan probeer te voldoen. Het was ook een les die ik van m`n vader heb meegekregen. Tijdens het Pro Civitate concours leerde ik voor het eerst een andere Theo kennen. Na de slot noten van het Concertino van Joseph Jongen, vloog Theo naar me toe en gaf me een omhelzing die van héél diep kwam en die ik nog altijd koester. De grote Theo Mertens was blij met mijn resultaat, nog voordat de prijsuitslag kwam. Cijfers en punten interesseerde hem niet, het ging erom hoe ik gespeeld had en het feit dat ik het Pro Civitate won had voor mij minder impact dan die gemeende omhelzing van de grote Theo Mertens. Zoals een vader z`n zoon omhelsd nadat hij zijn zwemdiploma gehaald heeft, niet om het diploma maar gewoon omdat je trots bent op je zoon.
Jaren mocht ik bij Theo op les blijven komen, niet meer op de muziekacademie of op het conservatorium, maar gewoon bij hem thuis. Al die jaren heb ik hetzelfde meegemaakt als in de voorbereiding naar het Pro Civitate, maar dan in voorbereiding naar een internationaal trompetconcours, proefspel of een solistisch optreden.
Heel veel trompetconcerten bestudeerd met hem, waarvan hij de meeste zelf vele malen gespeeld had of nog speelde, met dezelfde nooit aflatende toewijding. Maar het ging niet alleen over trompet spelen, er kwam van alles aan de orde hetgeen soms zijdelings met het vak te maken had.
Na de les vroeg hij mij dan: “Frank, nog un pientje?” en na mijn bevestigde antwoord zei hij dan: “un gewon of un specialleke”?
Hierna volgde dan een aantal zeer dierbare uren, onder het genot van “un specialleke”.
Was Theo nu mijn tweede vader?
Ik heb hem wel altijd zo gezien, maar laat ik zeggen dat het zeker een verlengstuk van mijn echte vader was.
Met zeer veel respect en diepe, altijd blijvende gevoelens, verblijf ik hoogachtend,
Frank van der Poel
---
Toen " Colleke " nog solo zong in de jaren 60 kreeg zij al de kans met het " Jazzke " van Theo te werken.
Toen al wist Colleke dat ze later in die richting wou verder gaan " Life on stage zingen met e groot Jazzke ".
Zij was toen heel goed bevriend met " Tonia " !
Zij was ook een van de eerste om te vernemen dat Tonneke stapelverliefd was op " Berreke ".
Alle redenen waren goed om," als ze niet moesten werken " , naar het orkest van Theo Mertens te gaan luisteren.
In 1970 leerde Colleke den Hugo kennen, en ook Hugo was gek op Big Band muziek. Iets later hebben we het geluk gehad om met Theo te mogen samenwerken. We herinneren hem als nen hele toffe Pé.
Heel rustig en lief !!
Hij was een goed mens maar ook een beganadigd trompettist.
Je hebt mensen die trompet spelen en..... Je hebt mensen die met GEVOEL trompet spelen. En hij was bij de 2de. soort.
HIji kon iemand kippevel bezorgen.
Ook achter de scene was het altijd ambiance geblazen. Hij hield van lachen en grappen !!
Theo en Albert ( Berreke) waren ook een beetje zoals " NICOLE EN HUGO " ...Onafscheidelijk.
We denken met heel veel plezier terug aan
" The good old days " en zeker en vast aan Theo .....en ook aan ALBERT !!
Belive in the beauty of your dreams !
Nicole en Hugo
---
De eerste kennismaking met Theo vond plaats bij Maurice in Kontich. André Coucke stond al argwanend te loeren, maar een aantal maanden later was ik bij Mertens. Bij het eerste optreden met Theo moest ik dus 5 uur zichtlezen (repetitie kende hij niet) en ik ratteerde over gans de avond éénmaal een codateken en hij zei : „awel joeng ?!?“ Later nog honderden bals en concerten gespeeld en begeleidingen gedaan met zijn orkest.
Theo als solist diverse malen met mijn toenmalige Big Band, zowel privé als voor de BRT enz…enz…enz… Twee maand in Casino Blankenberge (1977) met Gaston en Leo.
Ongeveer de 30ste dag was er een aanzet op klarinet direct op de contre ut. Theo zei : „Ge zult er wel eens afdonderen“ en er kwam een weddenschap: een etentje en Sir Anthony Van Dijck, Antwerpen (House gewonnen en Theo betaald!)
Optreden ergens in een gevangenis : na afloop zei Theo tegen de gevangenen, die het concert bijwoonden:“En ik wens U allen een goede thuiskomst !!!!“^
Platen die ik maakte als componist met het saxofoonorkest van Zwijndrecht, waarin hij een werk van mij moeilijk vond, maar hij deed het toch maar in één Take… Idem Dito met de Marinierskapel in Nederland.
Eén der hoogtepunten van het jaar waren de wereldberoemde(beruchte) concerten in het Bosken te Edegem. Hierover zal ik mij onthouden van commentaar!
Na die vele duizenden kilometers die we samen aflegden en de miljoenen noten dei we hebben geblazen, draag ik Theo als vriend voor altijd in mijn hart !
Eddy House.
PS. Dit is een zééééééér korte bloemlezing !!!!!!
---
Mijnheer Mertens,
Mijn herinneringen aan Theo Mertens zullen helaas uit losse flodders bestaan. Ik denk dat niemand daarvan speciaal dagboek gehouden heeft.
Wel heb ik hem van héél jong gekend. Toen hij begon naam te maken als uitzonderlijk begaafde trompettist (dus héél jong) heb ik hem thuis nog weten op de knieën zitten van vader Phil. Toen wist ik nog niet dat er in de familie nog zo’n crack aankwam: broer Albert, wiens debuut ik hoorde tijdens een repetitie bij de Romances uit Boom, met een magnifieke solo, naast vader Phil.
Toen ik werkte in het Alhambra-theater in Brussel klassieke en moderne operetten e.d.) tussen 1948 en de sluiting in 1955 heb ik Theo eens naar daar kunnen uitnodigen. Het toenmalig schitterend theater-orkest, met in het koper vedetten als Sus Verhoeven, trompet, en grootmeester Maurice Van Boxtael, Hoorn, had ik voor een zeker stuk (ik weet niet meer hetwelk) een goede derde trompetnodig. Theo heeft daar enkele weken meegewerkt, en daar begon men hem dan ook te kennen an apprecieren, hoewel toen nog niet als solist. Natuurlijk kwam later van het een het ander.
Toen hij bij de gidsen was heb ik ooit eens een orkestratie moeten schrijven van een onnoemelijk zwaar virtuoos concertstuk uit – ik geloof- het Roemeense repertoire. Een miljoen noten waar mijn kneukels van afgesleten zijn. Hoe voerde dat vlekkeloos uit in de Elisabethzaal van antwerpen.
Weer wat later (jaren 60-70?) toen ik veel in Nedeland dirigeerde stond vaak, soms als solist maar dikwijls in duo met Albert, geprogrammeerd in diverse variété-programma’s. Een keer zijn we er met zijn drieën vanuit Antwerpen naar toe getrokken. Theo was een strenge broer, die de touwtjes van de uitvoering stevig in handen hield. De Goede Hollandse musici hadden een grenzelooze bewondering voor Theo. Zij keken er mmet ontzag naar op.
Met zijn koperkwintet speelde hij herhaalde malen mijn muziek, natuurlijk steeds „impeccablement“! Met Louis Neefs maakte ik de suite TYL ULIEDEN SPIEGHEL op LP, met groot orkest en een aantal stukken met Dixieland-Combo. Theo was eertse trp. In het orkest, maar in de combo bewees hij dat hij ook kon swingen lijk de pest.
Theo was een veelzijdige musicus zoals ge er maar zelden tegenkomt. Al wat ik nog heb kunnen doen was zijn uitvaart bijwonen.
Maar de herinnering blijft.
Gaston Nuyts
Toondichter
---
Theo en broer Albert heb ik leren kennen in 1969 in Ranst bij het huwelijk van de dochter van Dhr. Albert Beken, dir. van Agf-Gevaert.
Na dit moment zijn we gaan samenwerken voor huwelijksplechtigheden daar dit toen nog niet ingebruik was, later ook voor begrafenisdiensten.
Na het auto-ongeval van broer Albert is Theo met iemand van zijn orkest die schuiftropet speelde en een organist verder gegaan.
Theo liet zich meestal begeleiden door dezelfde organist. Soms leverde dat problemen op tot ik hem voorstelde om zich te laten begeleiden door zijn vrouw Yvonne die toch ook een vermaarde organiste is. Na enige tijd is het dan zo gelopen en was het organisatorisch makkerlijker.
Voor mij was Theo "BALOU de BEER" altijd goedlachs, bescheiden, voor iedereen de vriendelijkheid zelve en als hij moest lachen daverde zijn hele corpus.
Wanneer Theo na de huwelijksplechtigheid aan het bruispaar een plaat en later een cd kwam aanbieden als herinnering, zei ik soms Theo je was weer in form hé en dan zag ik de lichtjes fonkelen in zijn ogen. Na al die jaren kon ik dat goed horen en ik denk dat dit voor Yvonne niet altijd even gemakkelijk was om te volgen.
Ik heb Theo dikwijls aangepord om een cd met kerstmuziek op te nemen maar dit was nu juist iets wat Theo niet interesseerde. Ik zegde dikwijls dat hij zeker zogoed was als de franse trompettist Maurise André, maar dan lachte hij zo op zijn manier.
Zo heb ik meegemaakt bij een huwelijksmis in Berendrecht dat Theo bij het spelen precies telkens uitschoof met zijn trompet. Enkele ogenblikken nadien stond Theo beneden bij mij en kwam klagen dat de koster hem telkens stoorde als hij wilde spelen. Wij samen naar het altaar bij de priester. Vanaf de micro zei de pastoor dat de families beroep gedaan hadden op een bekende tropettist om de muzikale omlijstijg te verzorgen en het was gedaan met dat gestoor. Ook nog soms meegemaakt dat de sleutel van het orgel niet te vinden was dus even paniek, de koster wist hier meestal meer van.
Van paniek gesproken, eenmaal in heel die periode heeft Theo door een misverstand mij de stuipen op het lijf gejaagd. Normaal was hij altijd goed optijd om het orgel en de akoestik te testen. Deze keer geen Theo te bespeuren en we hadden niets muziek want de plaatselijke organist was niet aanwezig. Ik maar trachten tijd te winnen tot de pastoor zijn geduldop was. Onze Theo was naar een verkeerde kerk gereden, maar met wat vertraging en wat begrip is alles nog goed gekomen.
Iets waar ik nog steeds spijt van heb toen bij een familiefeest van ons, mijn vrouw en ik waren 40 jaar getrouwd, wij een goede vriend Henk van Montfoort gevraagd hadden om de muziek te verzorgen. Toen Theo aankwam en Henk zag bleek dat zij goede vrienden waren en Theo, armand dat had je moeten zeggen, ik had mijn instrument meegebracht en we waren er met twee ingevlogen. Spijtig ........
Wat me ook erg heeft aangegrepen en wat ik nooit, nooit zal vergeten is dat Theo bij de begrafenis van mijn moeder, spontaan zonder dat ik wist de " last post " speelde bij haar graf.
Na verloop van tijd is Theo ernstig ziek geworden en kreeg ik telefoontje van Yvonne dat ik nog eens moest langskomen en liefst zovlug mogelijk, ik ben s'avonds direkt geredenheb een fles champagne meegenomen en die hebben we met z'en drieen leeg gedronken, dit is ons laatste vaarwel geweest. Nu leven we nog slechts met herinneringen maar wel zeer mooie.
Af en toe luister ik nog naar de prachtige muziek van ONZE VIRTUOOS.
ARMAND QUIRIJNEN
---
Ik herinner me nog heel goed het ogenblik dat Paul Quintens mij kwam vragen om met het orkest van Theo Mertens te spelen als accordeonist, sax Tenor en klarinettist. Het was in het begin van de jaren ’60.
Sindsdien is Theo Mertens mijn idool en mijn allerbeste vriend geworden, alsook zijn broer Albert Mertens, die een uitstekend trombonist was.
Als ik alle goede herinneringen wat betreft onze samenwerking zou vertellen, heb ik wel honderd bladzijden nodig.
Er is echter een gebeurtenis die ik zeker wil aanhalen., namelijk het ogenblik dat ik hem voor het laatst heb ontmoet.
Het was in de loop van het jaar 2002.
Ik speelde toen in restaurant Barcarol in Elewijt met als pianist de eigenaar van het etablissement, namelijk Yves Ombelets.
Theo Mertens had mij ooit beloofd dat hij mij een bezoek zou brengen.
Groot was mijn verwondering toen ik hem zag binnenkomen met zijn vrouw Yvonne en zijn schoonmoeder.
In de loop van de avond heeft hij lij oprecht plezier gedaan door met ons +/- 15 minuten te spelen.
Dit was één van de mooiste momenten van mijn leven. Voor deze onvergetelijke ogenblikken wil ik U nog duizendmaal bedanken, mijn beste Theo.
Ik denk ook nog regelmatig aan een onvergetelijk moment ter gelegenheid van een TAP.TOE van 20 juli met de Militaire Kapellen van de Gidsen, de Luchtmacht, de Zeemacht en +/- 5 Brigaden muzieken in Duitsland en België gekaserneerd.
Het was in de jaren 1956-1957.
Alle Militaire kapellen waren aanwezig op de Grote Markt in Brussel.
De leider van de Milutaire Kapellen van de Gidsen gaf een seintje aan Theo, die dan gans alléén de rangen verliet, tien stappen naar voren deed en de eerste vier maten van de march, solo speelde.
Deze muzieknoten klonken als parels van kristal (zie hieronder)Deze klanken werden beantwoord door +/- 750 muzikanten.
De emotie steeg ten top ; ik zag mensen uit het publiek wenen.
Ik kan u verzekeren dat U op zulke momenten fier bent ’n vriend te zijn van deze goede Theo .
Beste Theo, rust in vrede !!
André Coen (Tich)
---
Ik probeer over Theo te schrijven, maar hij is onbeschrijfelijk. Alleen maar Theo vernoemen is duidelijk genoeg voor wie hem kende.
Uiteraard: zijn muziek. Hij speelde niet enkel muziek: hij WAS muziek.
Zijn innerlijk, zijn persoonlijkheid droeg hij mee in alles wat hij deed. Ook in de gewoonste dingen.
Aan de barbeque bijvoorbeeld!
Ik heb nog steeds zijn recept van geroosterde haring met Theosaus.
Bij het bakken van côte à l’os maakte hij mij eens wijs met uitgestreken gezicht, dat elk van ons zo een hele moest opeten.
Zo zijn er vele herinneringen die af en toe bovenkomen en een stille glimlach tevoorschijn toveren.
Edith Van Driessche.
---
Het is zeer moeilijk om EVENTJES over THeo te schrijven, zelfs te praten ! Die, bijna 20 jaar samen was een grote aaneenschakeling van :anekdotes ; pret ; waanzinnige toestanden en vooral,veel goede muziek,alles als basis voor een grote hartveroverende vriendschap !
Kan jij je voorstellen: ik op de knie van Theo voor het liedje dat Louis Armstrong zong met kleine Cornelia ?? Of theo die een dansje met mij moest doen voor een bepaalde act ?? Alles met onze goede vriend Paul Quintens, die op bepaalde momenten "niet meer bijkwam" en gewoon midden op het toneel van zijn stoel viel van het lachen !!
Er is zoveel waar ik niet kan over schrijven, omdat je het moest "meemaken" !!Ik heb helaas ook geen afscheid kunnen nemen, maar het stoorde mij niet,want ik zou een modderfiguur geslagen hebben !
Ik ben lange tijd zeer emotioneel verbonden geweest met heel de familie, moeder,vader zus en benjamin " Onzen Beire".
Ik vind dit een heel mooi gebaar van jou Carlo.We worden zo gemakkelijk vergeten !!!
Jo Lemans
Westmalle, 11/12/2007
---
Het was in de notenleerklas van het conservatorium dat ik Theo leerde kennen.
Na het conservatorium verloren wij mekaar een periode uit het oog tot wij ons terug vonden bij de muziekkapel van de gidsen.
Op een dag na de vakantie kwam hij met een dichte baard naar de repetitie, iedereen lachen en toen hij van de dirigent te horen kreeg dat hij die direkt moest laten afscheren, stond hij kalm op en liep naar de deur, op de vraag waar hij naartoe ging, zei hij lakoniek, “ik ga naar mijn eigen coiffeur”en hij was weg.
In die periode ontstond er een hechte vriendschap en leerde ik Theo kennen als een ingoed mens, een trouwe vriend en een fantasische muzikant.
Voor een legerdienst ergens in Belgie konden wij er altijd op rekenen dat hij ons meenam in zijn auto en tijdens deze autoritten beleefden wij de meest hilarische momenten, de lachbuien waren niet uit de lucht, momenten om nooit te vergeten
Hij stelde mij voor aan de toenmalige directeur van de muziekacademie van Borgerhout waar ik toen leraar werd.
Gedurende de vele jaren dat ik deel uitmaakte van zijn koperensemble, maakte hij een bewerking voor kopers van Halasana , een solostuk voor drums ,dat ik had geschreven als examenstuk met pianobegeleiding voor het conservatorium.
Ik zal Theo nooit vergeten.
Altijd goed gezind, moppen tappend , graag met een pint in de hand, (eigenaardig genooeg heb ik hem bijna nooit echt dronken gezien ) ,enthousiast, in de winter nooit met een overjas,
nooit ziek en met zijn dansorkest zich altijd volledig gevend tot het einde van de avond.
Ik heb verschillende boeken gelezen die beweerden dat het leven gewoon verder gaat in het hiernamaals, als dat waar zou zijn ga ik hem direkt opzoeken en gaan wij die pinten pakken die ik nu met hem heb moeten missen.
Theo, tot dan.
Louis Cauberghs
---
Theo Mertens
Hij was mijn leraar kamermuziek in het Conservatorium van Antwerpen en ik mag wel zeggen: de allerbeste die ik heb gehad.
Als instrumentalist was hij van het allerhoogste niveau.
Ik heb mensen gezien die tijdens onze concerten, wanneer Theo solo speelde, hun tranen de vrije loop lieten. Het was zo bijzonder dat ikzelf er kippenvel van kreeg en dit terwijl wij het al zo vele malen gehoord hadden.
Als musicus arrangeur had hij de kennis en de gave feilloze arrangementen te kunnen maken voor zijn koperensemble. Ik herinner me ook nog een van zijn werken “Ruimte” waarin hij de diversiteit van zijn muzikale karakter duidelijk liet blijken.
Als mens was hij nog het meeste bijzonder. Zonder dat je het zelf merkte en zonder al te veel woorden leidde hij zovele zaken in goede banen.
Als vriend mis ik hem enorm, zijn warme gezellige gesprekken, zijn uitermate interessante ideeën, zijn gulle lach… Zo denk ik nog zeer vaak aan hem terug.
Leo Ouderits
---
Ik ken de familie Mertens al van in het jaar 1955, ik was toen 16 jaar.
Samen met Albert volgenden we de lessen aan het K.V. Concervatorium te Antwerpen. In die periode heeft Theo deelgenomen aan de Concours van Genève, met glansrijk resultaat.
Zodoende kwam ik dikwijls bij de familie Mertens. Moeder Mertens zegde “onze vijfde is daar”, Theo en Albert hadden nog twee zussen.Toen Theo zijn eerste auto had, een Opel, zijn we eens uitgereden naar Valkenburg, Theo, Albert, Jetje de jongste zuster en ik, ’s middags kregen we honger, Theo ging brood kopen en er stond een kraampje met busseltjes gerookte paling.
Ieder zo’n busseltje en een stuk van het in vier gebroken brood, lekker dat dat was, het vet droop van onze kin.
In de zomer gingen we soms naar het park van Brasschaat om in de vijver te gaan plonsen want zwemmen kon toen alleen Theon dan gingen we tot bijna kniehoogte, Albert kroop in de nek van Theo en ik in de nek van Albert, waarop Theo zijn 7 liter longen volzoog en naar diepere waters wandelde.
Wij daarboven keken steeds achterom naar de oever waar we vandaan kwamen, want wanneer Theo zijn lucht opgebruikt was, kieperde hij ons zonder pardon af. Krabbelend en molenwiekend bewogen we ons naar die richting tot we terug grond onder en lucht boven water hadden.
Op zeker ogenblik zijn onze wegens beroepsmatig gescheiden tot ik in 1965 lukte in een toelatingsexamen bij de Muziekkapel der Gidsen waar Theo toen trompetsolo was.
Een beetje daarvoor zou ik een huis laten bouwen en Theo ook.
Ik moest grond laten uitgraven en Theo had grond nodig om op te hopen.
Ik vertelde de gravers waar ze de grond konden brengen en had Theo al verwittigd van “Theo, ze brengen grond”.
Ik moest 950Fr.per camion betalen en Theo moest 1100Fr. Betalen om de grond te krijgen.
Toch bedankte hij mij: “zeg, bedankt voor de grond hé”
Dus op zeker ogenblik waren we allebei bij de “Gidsen” ik woonde te voet 5 min. Van Theo en hij nam me dagelijks mee naar Theo.
Na de repetitie stopten we soms in de “Plaisance” in Mechelen om een 33” Stella te nuttigen, zekere dag komt er iemand binnen met een tonnetje op de schouder.
Theo : Rozeke (de bazin) wat zit daar in ?
Rozeke : Maatjes.
Theo : meneer hebt ge soms nog zo’n tonnetje te koop ?
Meneer : Jazeker.
Theo : O.K. Breng eht maar naar hier.
Rozeke was direct bereid de visjes te kuisen, het waren er 50, wij waren met 5, er zijn er wel enkele aan de stamgasten gegeven maar het grootste deel is door ons verorberd.Een ander memorabel moment was de heraanvraag na het verlof bij de “Gidsen”, ik was zoals steeds naar Theo thuis gegaan, toen ik hem zag schrok ik wel, om nadien dubbel te plooien.
Hij had namelijk een wildernis op zijn kin staan, moeilijk een baard tenoemen.
Bij de intrede van Kapelmeester Kapitein Duchène veerde iedereen recht en door zijn handbeweging gingen we terug zitten.
Zijn blik dwaald over de uigeruste muzikanten tot hij met een schok Theo opmerkte, hilariteit, Kapitein Duchène kwaad, “sortéz et alléz vous fair raser”?
Theo neemt doodkalm zijn instrument en legt het in de kist, stat op met instrument en maakt aanstalten om door te gaan.
Kapitein Duchène ; “laat uw instrument hier en keer terug wanneer u geschoren bent”. Theo: “ ik ga bij mijn eigen coiffeur”
Kapitein Duchène; aha vous avez un propre coiffeur” ? “oui” zei Theo en weg was hij. We repeteerden in de “Accacia” een café met zaal aan het zuidstation.
Zoals ik al vertelde, reed ik met Theo mee, dus ik dacht dat ik met de trein naar huis zou moeten, maar nee, bij de pauze gingen we in het café iets drinken en daar Theo met een lekkere pint en het scuim nog in zijn baard.
Op zeker ogenblik hadden we dienst in Duitsland, Theo reed met nog 4 collega’s “Gidsen”.
Aan de grens gekomen was er controle, wij waren in uniform en zegden onder elkaar “ze zullen ons wel doorlaten zeker ?”
Het was aan onze beurt, de agent liep rond Theo zijn auto en wees toen naar een wachtende takelwagen van één of andere garage, resultaat en moesten 4 nieuwe banden geplaatst worden of we werden niet toegelaten in Duitsland.
21 juli was nog zo een belevenis, ik weet niet juist meer in welk jaar, maar de feestelijkheden speelden zich af in Oostende.
Mijn schrijnwerker had juist een nieuwe bungalow gezet op een camping in Weduine, hij hoorde ervan dat we dienst hadden in Oostende, 20 juli Taptoe, 21 juli Parade.
Frans Thijss de vriendelijke man nodigde ons uit om in de bungalow te overnachten. Zo moesten we maar één rit maken, zoals steeds waren we met 5.
Na de Taptoe nog iets gedronken in de cafetaria van de camping en dan in de bungalow op wat dekens de nacht doorgebracht.
Wat we niet wisten, ’s nachts had het geregend en rond de bungalow was het mooi aangelegd met geel zand.
We maakten onze paradekledij in orde, wit centuur en dito getten of beenbeschermers op glanzende bottinen.
Bij het buitenstappen merkten we de modderpoel op rond de bungalow, resultaat tot de enkels erin. Weprobeerden met nat gras en papier de smurrie te verwijderen wat aardigleek te lukken, dus op naar de vergaderplaats, waardoor de warme lucht onze schoenen en getten begonnen te drogen, resultaat alles terug geel. Vijf uitbranders en van dan af werden we geviseerd.
Zeker ogenblik hadden we een optreden met het Koperkwintet in de Kathedraal van Alby, het was zomer, we hielden nog een kleine repetitie om de klank te ervaren. De poort stond opene, er wandelden toeristen in en uit. Links en rechts van het altaar stonden koperen potten en plots hoorden we geldstukken vallen, we bekeken mekaar en bedwongen onze lachspieren, achteraf, na het ganse programma afgewerkt te hebben, want de klank van het geld op het koper had een gunstige invloed op de toeristen, soms was er ook een briefje bj, kortom, we zijn daarmee mits een beetje bij te leggen, lekker gaan eten.
Dit zijn maar enkele van de voorvallen in onze carrière, we hebben een goede tijd samen gehad.
Theo was een joviaal, sociaal persoon, en een heel groot trompettist.
Flor De Hauwere
Gepensioneerd trompetsolo van het V.R.T. Filharmonisch Orkest.
---
Theo is reeds op zeer jonge leeftijd in mijn leven gekomen (+/- 1960)? Daar ik op mijn 11 jaar in de plaatselijke muziekvereniging speelde toen nog o.l.v. de heer Frans Smets zeker geen onbekende voor Theo, kregen we al vlug te horen wie Theo Mertens wel was. Hij vertelde mij dan ook dat niemand in staat was om “Carnaval de Venise” en vooral de “ Vlucht van de Hommel” zo te spelen dat je echt de noten kon volgen doordat hij ze zo echt bewust wist te noemen. Net zo vervogde hij zoals de beroemde Harry James die nogal over de nootjes overvloog en dit veeleer slordig deed.
Veel later heb ik de kans gekregen om dit zelf te kunnen ondervindne dat dit werkelijk zo was dit verhaal. Hij had inderdaad niet gelogen.
In die tijd speelde “The Mertens Brothers” zijn amusementsorkest ook nog op ons “Teerfeest v.d. harmonie” en ditwas in de zaal RIO. Wat een evenement was dat toch voor ons jonge dromers en ook jonge trompetisten in die tijd. Vooral die machtige posthoorn op die toch speciale trompet met die onbereikbare hoge noten bezorgde ons kippevel. Mijn kleinkinderen zouden me zeggen “keigraaf of keibangelijk” hé opa ? Meermaals kwam hij ook mede onze “Paas- en Lenteconcerten” opluisteren in zaal “De Club” in St Kat. Waver, ons lokaal bij de Swa en Simonne. Altijd succes verzekerd. Wanneer ik dan besloten had om door te gaan in muziek heb ik hem dan in levende lijve ontmoet. In het “Concervatorium van A’pen” kwam ik bij hem om de lessen“Kamermuziek” te volgen (+/- 1971). Wat een innemende persoonlijkheid was hij toch. Altijd goedlachs, dicht bij de mens zeker in vergelijking met andere collega’s van die tijd en toch autoritair. Zeer moeilijk om die dingen te realiseren (zelf later ondervonden) maar hij had er blijkbaar geen moeite mee.
Ik herinner mij nog dat hij in de les een glissando voor deet van de contersol naar de laagste sol zonder maar de minste noot of wanklank ertussen te hebben. Zo zuiver als kristal. Geniaal vond ik dat.
Het was me altijd bijgebleven zoals dat ander voorbeeld van een “lipshake”. Van langzaal naar zeer snel maar steeds nog zuiver blijvend. Niet zoals sommige andere trompettisten die ik later in de jazz-orkesten van radio en TV zou horen spelen. Dat was ruwer en harder en uiteraard minder muzikaal.
Dan studeerden we af (1973) en dan kwam de hamvraag. Hij maakte met mij (en ook mijn vrouw Conny was er bij) op een bepaalde dag een afspraak om in zijn beroemd “kamerkoperkwintet” te willen komen spelen. Wat een eer was dat toch als je daar nu over nadenkt. Ik zou plots één van de beste Tuba-spelers van België, Europa, ja zelfs van de wereld kunnen worden. Bij die vraag van Theo zakte de moed werkelijk tot in mijn schoenen en eerst stonden we daar eerlijk gezegd heel negatief over. Er was ook veel overtuigingskracht nodig van Theo maar ook dat kon hij als de beste. Het zou ook zoveel veranderen in ons leven.
Een grote springplank zoals deze om carriere te maken zou ik zeker nooit mer krijgen. Juist afgestudeerd en reeds op de stoel van de toenmalige bastubaspeler van formaat Frans Jaquet mogen plaatsnemen, dat was toch wel formidabel te noemen.
We hebben het dan uiteindelijk toch aangenomen en ik heb er naderhand bekeken nog geen seconde spijt van gehad. Integendeel zelfs, want als ik geen panische vliegangst had gehad dan hadden we veel langer dan de 4 jaar nu in zijn ensemble gespeeld. De tournee doorheen Italie, met jeugd en muziek was één van de hoogtepunten met het kwintet. Ineens 16 dagen van huis en 6500 km met de wagen van François(Coike) Van Kerkhoven, de 2e trompet v.h. kwintet. Wat een avontuur toch, en aan sfeer (grappen en grollen) ontbrak het bij deze man ook nooit. Optimist dat hij was. Hij was de man die aan moeilijke dingen een plezante draai kon geven en was ook de rechterhand van Theo. Bloedbroeders. Vrienden voor het leven.
Ik weet nog zeer goed, het was op het “Internationaal koperfestival te Montreux” dat François en ik aan het wandelen waren aan het meer waar allemaal marktkraampjes stonden opgesteld. Ze verkochten daar ook witte T-shirts waar je ook vanalles kon op laten opzetten ter plekke. Natuurlijk kwam de “Swa” met de vraag aan mij om zo’n Tshirt te kopen en daarop te laten zetten “BRASS QUINTET” (in rode letters) “THEO MERTENS” (in blauwe letters) Zo konden we Theo eens echt verassen.
Zogezegd zo gedaan en daar liepen we dan als echte “Fans” van hem te blinken in de zon met die T-shirt aan. Het toeval wil dat hij juist uit de zaal naar boven kwam en we hem reeds van ver zagen afkomen. Dit gezicht van overdondering en genoegdoening zalik nooit van mijn leven vergeten. De verassing was gelukt. Dit wist hij zeer te apprecieren en hij kon ons maar niet genoeg aanschouwen zo mooi vond hij dat gebaar. Een gebaar van Trouw aan hem die toch alles mogelijk maakte voor ons.
Om dit nog meer in de verf te zetten is het feit dat ik maar voor één persoon in mijn leven toch in een vliegtuig ben gestapt en dat is voor Theo. Het is hij die mij toch wist te overtuigen om naar Londen te gaan musiceren en nadien ook nog naar Dublin. Het was inderdaad een belevenis van formaat maar ik heb het nooit meer voor iemand anders herhaald nadien. We hadden daar trouwens nog wat voor in Dublin.
We waren goed en wel ginder geraakt maar mijn “Bastuba” en de “muziek” v/h kwintet was er niet bij. Wat gevraag en getelefoneer daar aan de Balie bleek dat ze met een volgend vliegtuig zouden komen. Maar inmiddels drong de tijd voor het concert. Dus moest Theo wel voor een andere oplossing zoeken. De mens die ons daar begeleidde die had nog een kennis of familielid die nog bij het leger gespeeld had en die zou wel aan een Bastube aangeraken. Ook muziek zou in weze geen probleem geweest zijn. Wanneer dan deze tweede formule zowat geregeld was kwam dan toch de verlossing nog juist op tijd. Alles was toegekomen, ik denk een kwartier voor we moesten beginnen.
Het werd een knal van een uitvoering met een uitverkochte zaal en een fantastisch publiek. In Londen was het nog subliemer. Er waren kamers besteld door Theo voor het Kwintet, maar er bleek dan een moeilijkheid te zijn omdat ook Yvonne, Ingrid van André van Driessche (zijn dochter) en ook mijn vrouw erbij waren. Problemen voor de beschikking van de kamers. Iemand moest met zijn drieën op de kamer en danwas het OK. En zo gebeurde dat Swa bij ons op de kamer kwam slapen, net naast het jonge koppel. Ik had de kamer al eens gedeeld met “Swake” in Verona, waar ik hem nog een goeie mep in zijn gezicht heb gegeven zo zegt hij toch, maar dit sloeg toch alle verbeelding.
God zij dank dat het allemaal is goed gegaan want de swa kennende zou hij ’s nachts wel eens bij ons in bed kunnen kruipen hebben. We waren weer een zware beproeving doorgekomen en ervaring rijker.
Zo zie je maar met Theo kon je altijd van alles en nog wat meemaken. Ik heb hem nooit smakelijker horen lachen met mij als met het voorval in de Metro. Daar had hij plezier in. Iedereen had de kans gezien in te stappen want dat gaat daar bliksemsnel. Maar wie stond er nog alleen op het perron? Uw dienaar. Gelukkiglijk wist ik waar we moesten uitstappen maar achteraf moest Theo daar zo om lachen. Ongelooflijk. Hij had nog nooit zo’n ontreddering afgelezen van een gelaat dan toen met mij daar op het perron. In “Abbi” gingen we in de namiddag wat repeteren in de grote, mooie kathedraal aldaar en we zaten daar juist voor het grote altaar. Juist naast Theo en André stonden twee heel grote koperen schalen. We waren nog geen kwartier aan’t spelen of er kwamen warempel mensen geld in de schalen leggen. Allemaal munten. We wisten niet wat we zagen. Lachen konden we eigenlijk niet, het was meer proesten en ik ben er vrijwelzeker van de het ongeloof in ons gezicht te lezen stond. Het toppunt was dat Yvonnen er zelf een briefje kwam inleggen. Toen was de maat echt vol en konden we niet meer. Toen zijn we gepauzeerd en van de opbrengst zijn we iets gaan drinken achteraf. Zo zijn er zoveel kleine dingen geweest met Theo die gewoon in de geest blijven hangen en waar we zelf nog dikwijls aan terug denken.
Over Theo geraak je eigenlijk nooit uitgepraat omdat hij een uitstraling had zoals geen ander. Zo een man kom je maar één keer in je leven tegen. Zoveel talent op zovele gebieden zowel als trompettist, componist, arrangeur, dirigent en leraar. Hij was ook een echte levensgenieter want na elk optreden was er ook de vreugde van na het gepresteerde werk nog eens na te praten bij een goede frisse pint in zijn stamcafé bij het “’t boske” in edegem. Hij zal mij altijd bijblijven als een soort vaderfiguur en wat kwatongen van mensen ook mogen beweren, voor mij is en blijft hij een vriend.
Jozef Pauwels.
---
Brief aan Carlo Mertens
Mijn broer Louis Neefs was vaak samen op pad met Theo Mertens. Niets dan lovende woorden kan ik mij herinneren. Louis was vol bewondering over het vakmanschap van Theo. Respect, wederzijds, was wat ik kon ervaren. Twee mannen met een sterke persoonlijkheid.
Paul Quintens, Theo Mertens, mijn broer en ik op dezelfde affiche in het Casino van Blankenberge. Dat was mijn eerste kennismaking met Theo, in 1975 denk ik.
Ik zag vriendschap tussen gelijkgestemden.
Nadien we wat napraten in bistro 'Chez Benny'. Theo sprak over het technische aspect van trompet spelen. Naar eigen zeggen was hij vermoeid en zou hij zijn mond een nachtje op het nachtkastje leggen om uit te rusten.
Eerlijk, ik had niets gemerkt van een overwerkte ambouchure, maar zo'n dansavonden waren zeker voor de 'blazers' niet vanzelfsprekend.
In 1994 stonden we samen in het BRT-programma 'De Hermesprijs' (van NCMV, nu UNIZO) in de Singel te Antwerpen. Toen kwam de ernst die hij had voor zijn beroep tot uiting. Hij speelde klassieke muziek en natuurlijk enkele bravourestukken, war het publiek van snoepte. Een solist zoals men ze vandaag zelden nog ziet.
Even later mocht ik in het programma van Karel Prior 'De KRO komt langs' in Keyserhotel te Antwerpen enkele Vlaamse gasten uitnodigen. Hugo Schiltz en ik dacht meteen aan Theo Mertens. Welgekend ook in Nederland. De finesse van zijn kunnen werd die middag ook extra onderstreept. Een fijne mens en groot artiest is nog steeds aanwezig in mijn herinnering.Jammer dat ik vandaag weinig solist-instrumentisten te horen of te zien krijg op radio of TV. De schuld van de media zou mijn broer zeggen. Instrumentale muziek is rustgevend, een kunstvorm die moet blijven bestaan.
Connie Neefs
27-12-2007
---
Homenaje a Theo Mertens
Yo tuve el gran honor de compartir escenario en varias oportunidades con el gran maestro
Theo Mertens.Tenia un caracter jovial y sereno y al tocar su trompeta transmitia una energia que inspiraba a todos. En el Tattoo delTigre fue donde lo conoci . Y en uno de los temas en los que el improvisaba tocaba yo las maracas,
nada facil tratandose de la velocidad en que este tema se tocaba.Ese fue Caravan
Luego de un ensayo en los que cada uno de los percusionistas debia improvizar ,le dije: “Theo por favor no me pidas hacer un solo en las maracas;esto,no lo podre hacer.”
Dice el: “Claro que si,tu puedes hacerlo!”Le dije: “No por favor,de verdad ,no se improvizar”
Me contesta el: “ Si pero; voy a presentarte al publico y tendras que hacer un solo porque los demas tambien lo haran ..Dale,tu puedes!” “ No pero…” “ Si ,claro” “No no” “Si.” “No”
“Esta bien” me dice el.Todo el tiempo riendonos .Fue muy comico. Era asi como un padre que queria ayudar a un hijo a dar sus primeros pasos. Asi fue.
Noche del espectaculo,Caravan comienza; llega el momento en el que cada uno de los percusionistas improviza y llega el momento en el que el naturalmente quiere presentarme al publico. Pero me mira con una sonrisa cariñosa y una mirada juguetona como diciendo dale, ahora si;tu puedes.Y al mismo tiempo era como si dicutieramos otra vez de lo mismo pero con los ojos y una gran sonrisa;era como un juego que duro segundos.Solo escuche’ mi nombre, y sin pensarlo dos veces y con la fuerza que Theo me presento’ al publico,de verdad que fue un impulso de buena energia .No se que paso’, ni como fue,pero hice un solo de maracas en lo que escuchaba las reacciones positivas de los musicos y del publico . Viste? Tu si podias ! Me dijo el sin palabras, con una sonrisa mas amplia y una mirada super encantadora.
Lo disfrute’.Y me agrado esos aplausos que recibi.Que sensacion mas plancentera. Tenias razon Theo.Solo de maracas,porque no. “Si que tu puedes” .Eso aprendi de usted. Gracias.
SI SEÑOR!!!
---
Als trompet-student aan het Rotterdams Conservatorium (' 84 -' 88) en ook daarna heb ik Theo leren kennen als een groot allround trompettist, maar vooral als een groot allround musicus.
Ik herinner me dat Theo altijd vond dat bepaalde klassieke muziek moest 'swingen'. Ik weet nog goed dat hij tijdens een repetitie voor mijn eindexamen vond dat men een stuk van Albinoni (piccolo-trpt.en basso continuo) te serieus en te stijf speelde. Hij speelde een aantal maten voor, maar dan wel met een jazzy articulatie en timing. Daarna telde hij voor ons af als voor een Big Band : one, two ...etc. Je had die gezichten van iedereen moeten zien... maar het stuk ging wel leven !
-Ondanks dat Theo het belangrijk vond zoveel mogelijk Klassieke muziek afwisselend te spelen met Jazz- en Popmuziek, moest je bij hem nooit aankomen met excuses voor een slecht embouchure. Zoals ook hij vroeger vaak stiekem s'nachts in een show-orkest stond te knallen, maar de volgende ochtend zijn leraar dit niet mocht horen in zijn klassieke spel... Theo vond dat je een slechte conditie gelijk moest leren accepteren en gewoon moest proberen te spelen met de mogelijkheden op dat moment. Dan pas leer je steeds beter je reserves te kennen.
Hij was ook altijd erg hard voor zich zelf. Zo herinner ik me ook een concert van Theo (afwisselend met Walter Boeickens) waar hij Hummel speelde. Iedereen zag dat hij vooraf een flink ontstoken open koortslip had. Voor 't eerst zag ik een kleine paniek in zijn ogen, maar hij had 't er niet over en ging gewoon spelen...
- De leukste uitspraak van Theo vond ik altijd nadat ik een etude zéér goed gespeeld had : "niet slecht, he".
- Ik herinner mij Theo ook vaak als een gesloten stille man. Maar toch kon hij dan toch plotseling zeer vurig, open en uitbundig gaan praten over allerlei dingen. Zo herinnerde ik mij een zeer mooi en emotioneel gesprek over zijn overleden broer...
-Tot slot vergeet ik nooit de gezellige lange uurtjes met Theo in 't Rotterdams café 'Mombassa', maar ook herinner ik me de jaarlijkse zeer gezellige Antwerpse café-tour...
René Op dan Camp
---
Enkele herinneringen aan Theo Mertens door Francois De Ridder.
Rond de jaren ’59-’60 leerde ik bij de Gidsen Theo Mertens Kennen. Daar was toen onder zijn leiding een kwintet van blaasinstrumenten opgericht met volgende personen :
Theo Mertens : 1e Trompet
Florent Van der Hauwe : 2e Trompet
Roger Boone : Hoorn
Noël De Kerper : Trombone
Emile Noyer : Bas-Tuba
Na een bepaalde periode heeft Theo dan de Gidsen verlaten en kwamen er andere personen de Gidsen vervoegen zoals Florent D’Hauwere (Trompet) en “Van Kerckhove Francois (trompet). Twee hoorns werden vervangen door Kamiel Seynave en mezelf. Theo had dan beslist om les te gaan geven en stichtte ook het kwintet Theo Mertens. Bij de gidsen vervangt Albert Mertens, broer van Theo, Noël De Keyser (Trombone). Theo richt dan ook een Big-Band op d.w.z. een koperensemble waar zijn broer Albert dan ook deel van uitmaakte.
Hier volgen nog een paar anekdotes.
In Hotel “Les Accacia’s” te Brussel stond iedereen van de Gidsen te wachten op “de trap der zuchten”. Theo kwam opdagen met een dik boek, zag al dat volk daar op die trap staan en keerde terug naar beneden om per telefoon verlof aan te vragen.
Theo had ook eens zijn baard laten groeien en kreeg van de baas verzoek om bij de coiffeur te gaan. Theo antwoordt hier op “Ik ga bij mijn eigen coiffeur”.
Tijdens de bijeenkomst op de visputten was Theo ook wel eens aanwezig ofschoon hij niet kon vissen, maar hij kon wel blijven hangen.
Ooit moest Theo met het kwintet eens optreden in een klein zaaltje tijdens een vrij hevige storm. De platen lagen zodanig te rammelen dat ik opmerkte: “Wij zitten hier precies in een kerststalletje”, waarop het ganse Kwintet in de lach schoot en het concert eventjes werd stilgelegd.
Daags na het overlijden van zijn broer Albert speelde Theo ter zijner nagedachtenis in een kerk te Brussel de Aria van Bach. Iedereen van het kwintet was diep ontroerd en niet in het minst Theo zelf die stond te spelen met de tranen in zijn ogen.
Toen Theo eens moest meespelen met een Jazz-orkest gaf hij zelf een tip om het ritme van de muziek aan te passen van 4/4 maat naar 12/8 maat en zo geschiedde.
Voor een optreden was Theo ook niet beroerd om een fles Johnny Walker te laten ronddragen zodat iedereen een scheut kon drinken. De performance achteraf was perfect.
Ikzelf had eens aan Theo gevraagd om voor mij eens een plastieken mondstuk voor mijn instrument mee te brengen want het koperen mondstuk zorgd in de winter wel eens voor gesprongen lippen. Dit mondstuk kwam wel eens van pas bij militaire plechtigheden en uiteraard bij koud weer.
Beste, ik hoop dat mijn bijdrage u van enig nut zal zijn bij de organisatie van het huldeconcert en het was ook voor mij bijzonder aangenaam om deze herinneringen nog eens op te halen.
Met de beste groeten
Sus.
---
Het was 1963, dat wij Theo hebben leren kennen. Via een vriend, ook een muzikant, gingen wij naar de “Castel” (nu “La Rocca”) in Breendonk, waar Theo regelmatig speelde met zijn orkest.
Op een keer zat vader Mertens, aan onze tafel, en zo leerde we nader kennis maken met Theo. Jaren gingen voorbij en zo werden wij goede vrienden. Wij gingen samen op reis naar Spanje & Marokko. Wij gingen vissen op de Oosterschelde, hetgeen hij heel graag deed.
Na enkele jaren is hij dan getrouwd, ik reed met de bruidswagen, en het merkwaardige was, dat zijn voet in de plaaster lag, hetgeen ook niet alledaags was. En zo gingen er meer dan 40 jaar voorbij, en heeft Theo een groot deel van ons leven gevuld.
Graag wilden wij aanwezig zijn, op het eerbetoon aan een man die altijd het beste van zichzelf gaf en die veel te vroeg aan ons is heen gegaan, maar één ding is zeker, het geeft nog steeds een goed gevoel hem gekend te hebben
Maddy & Willy.
---
Wij hebben elkaar leren kennen in 1973, precies op 5 januari hebben wij de opening gedaan van “Brasserie Royal” op de grote markt in Mechelen, natuurlijk met Biljarts er in.
Mechelen was in die tijd nogal Biljard Meindend en in een mum van tijd werd er een grote club opgericht “Be.Royal” dit onder het voorzitterschap van Gomeir De Belder (ook reeds overleden) Collega muzikant van Theo, ze speelden vaak samen optredens, zodoende werden wij van toen af reeds goed bevriend.
Theo kwam ook regelmatig oefenen in de bovenzaal van “Brasserie Royal” met zijn koperkwintet, meestal op zondag voormiddag.
Wanneer de gelegenheid zich voor deed gingen wij graag naar bepaalde optredens van Theo met zij orkest. Het overlijden van zijn broer heeft Theo veel pijn gedaan en of dat nog niet genoeg was overleed enkele jaartjes later ook Gomeir De Belder.
Er stortte voor velen van ons nogal wat in, want daarna, 1986 om precies te zijn, hebben wij de zaak overgelaten en ben ik full time Prof geworden.
Raymond Ceulemans.
---
Ondanks het feit dat ik geen schrijver ben, wil ik toch reageren op je voornemen om een postume hulde te brengen aan je vader.
Ik heb het voorrecht gehad om met je vader te mogen samenwerken gedurende de periode 1972-1982.
Wat mij bijna onmiddellijke opviel was zijn flexibiliteit en de kennis van de verschillende muziekgenres, wat hem dan ook zo uniek maakte.
Zijn virtuositeit als instrumentalist hoeft geen betoog meer, die was zonder meer buiten concurrentie.
Maar er waren andere aspecten waar hij zijn stempel op gedrukt heeft.
Eén ervan was zonder meer zijn gevoel voor samenspel zowel voor grote als kleine bezettingen.
Zijn inlevingsvermogen om kamermuziek op te tillen tot kunst was algemeen bekend. Het enthousiasme waarmee hij zich in het lichte genre verplaatste was zo aanstekelijk voor zijn medespelers, dat er legendarische concerten en prestaties ontstonden. Wat mij ook altijd opviel was zijn onverstoorbaarheid in alle omstandigheden.
Zo weet ik nog goed een concert met het groot koperensemble, en dit in het kader van het Festival van Vlaanderen, waar hij zijn geklede schoenen vergeten had, en dan maar opgetreden met zijn basketters aan en dit in combinatie met een smoking. Zalig!!Ik ga nu besluiten met het feit dat de periode met Theo één van de mooiste is geweest in mijn muzikale loopbaan.
Ik vind het zeer mooi om dit te organiseren, want Theo verdient dit om al wat hij gedaan heeft voor de kopermuziek in België (en ver erbuiten) op de kaart gezet te hebben.
Frans Bastaens. Trombonist
---
Ik vind deze tribute een toffe hommage aan Theo, zoals u weet was hij ook mijn leeraar kamermuziek en mocht ik jarenlang meespelen in zijn koperensemble. Talloos zullen de anecdotes zijn, ik heb er enkel goede herinneringen aan hem, ik kan echt niks negatief zeggen.
Oh ja, toch een klein detail, ooit zat er eens een jongetje tijdens één van de concerten vooraan in de kerk, hij was constant bezig met zijn jas, mouwen in, mouwen vast, col omhoog, ... Een gans concert! Wat bleek? ’ t was een zooneke van de Theo !
Gery Liekens.
---
Beste Carlo Mertens,
Al op jonge leeftijd was ik een bewonderaar van uw vader. Ik kreeg (1968? of nog eerder) een paar singletjes (ik moet ze nog ergens hebben!) die toch moesten afgespeeld worden op 33 toeren – meen ik. Normaal was dat 45 toeren. Daarop stonden trompetconcerten. Ik speelde al trompet en vond het fantastisch.
Ik deed Conservatorium Rotterdam (1970-1976) en gaf later trompetles aan de HAVO voor Muziek en Dans. Dat heette toen nog MAVO voor ballet en muziek, een vooropleiding voor het Conservatorium. Uw vader speelde in het Rotterdams Philharmonisch en gaf les aan het Rotterdams Conservatorium. Omdat ik graag wilde dat mijn lesmethode goed aansloot op de toelatingseisen van het conservatorium vroeg ik aan de trompetdocenten van het conservatorium om mij hun leerplan aan te leveren. De ENIGE die daaraan gehoor gaf was uw vader, en hoe! Ik heb dat hier nog ergens liggen: een indrukwekkende lijst. Hij wist precies waarover hij sprak en nam de tijd om e.e.a. toe te lichten. Hij vond het een goed initiatief en sprak zijn verbazing uit over het feit dat het niet eerder was gebeurd en dat de andere docenten blijkbaar niet over een goed lesplan beschikten: in zijn ogen deden ze maar wat….
Mijn schoonzusje Jacqueline Lentz heeft aan het Rotterdams conservatorium trompetles van Theo gehad.
In 2001 was ik van 25 tot 29 september in Istanbul met mijn vrouw om ons 25-jarig huwelijk te vieren. In het hotel zag ik ’s morgens aan het ontbijt een bekende markante kop: jawel, Theo. Istanbul is toch heel groot en er zijn veel hotels, maar precies in datzelfde hotel zaten wij…
Ik ging naar hem toe en vroeg hoe het met hem ging. Hij zei dat het hem goed ging. (Was hij toen al ziek?) Ik stelde mijzelf opnieuw voor, want we hadden elkaar heel veel jaren niet gezien. Ik vertelde hem kort van onze vorige ontmoetingen. Ook sprak ik nog met hem over zijn tijd in het Rotterdams Philharmonisch Orkest. Ik wist dat men hem daar onvoldoende had gewaardeerd en dat hem dat ook pijn had gedaan. Mijn begrip hiervoor deed hem zichtbaar goed en ik heb mijn bewondering voor hem uitgesproken. Ook vertelde ik hem dat ik hem had gezien bij een televisie-uitzending met zijn leerlingen en waarbij hij een indrukwekkend technisch stuk speelde, gekleed in één van zijn veelkleurige hawaishirts…. Daarna wenste ik hem een prettig verblijf. Later kwamen we ze (met uw moeder?) op straat tegen en zagen we hem naar het centrum lopen richting blauwe moskee, petje op, gekleed als een toerist. Dat is voor het laatst dat ik uw vader zag, in Istanbul!
Niet lang daarna hoorde ik tot mijn grote schrik dat hij was overleden.
met vriendelijke groeten,
Ad Murck, directeur
Stichting Koorbegeleidingen / RBO Sinfonia